Tot over een paar maanden

Het is een chaotisch begin, maar dat kwam omdat ik veel te vroeg klaarwakker was, vervolgens ben gaan lezen en toch weer na twee hoofdstukken in slaap sukkelde. Gevolg; tegen half negen pas wakker. Dan ben ik, normaal gesproken, 1/3 van de dag al kwijt. Zie dat maar eens in te halen.

Lief belde. Het gaat de goede kant op met de temperatuur, er komt een eind aan de tropennachten. Nog maar een week en dan kan ik het zelf aan den lijve ondervinden. Hij heeft allerlei verrassingen voor me in petto, want als hij door het huis loopt met de camera herinnert hij zich ineens dat hij op bepaalde plekken niet moet richten, anders zou hij het verklappen. Ik wordt met de dag nieuwsgieriger natuurlijk.

De dakdekkers bij de buurman gaan toch het hele dak doen, ze leggen een nieuw dak over de oude dakpannen heen en breken dan de boel vanbinnen af. Handig. Vanmorgen bij het maaien van het gras rond de goot met de handroller kwam er een porkie van een jaar of acht op een elektrische step een praatje met hem maken en keek zijn ogen uit bij de mechanische grasmaaier. ‘Waarom niet met een bosmaaier’, vroeg hij zich af omdat iedereen daarmee werkt. Geduldig legde Lief uit dat het minder lawaai maakt om half zeven in de vroege ochtend en het goed te doen is, dat betrekkelijk kleine stukje.

Dochterlief belde vanmorgen. Ze is deze week alleen met de kinderen, want manlief zit in Denemarken voor een week met zijn familie. Morgen gaan we er samen op uit en zondag zal het een tuindag worden. Eigenlijk wilden we vandaag afspreken maar nu de A2 weer dichtgaat, blijf ik liever, na dat vreselijke verkeersinfarct vorige week vrijdag, liever thuis, ook al hebben ze maatregelen genomen.

Gisteren hadden zoonlief en ik afgesproken in de wijk Vathorst en dat we allebei naar de plek zelf toe zouden rijden. Ik had alleen de straat opgezocht in de route en die leidde me helemaal naar Doorn. Wat suf. Hij belde waar ik bleef. Spoorslags terug en nu wel direct naar het theater, de kinderboerderij en het pannenkoekenhuis waar inderdaad van alles te doen was.

Er was een springkussen. Dat vind ik persoonlijk een beetje jammer omdat het aantrekkingskracht heeft en het spel op de andere locaties belemmert. Bovendien mochten kinderen van alle leeftijden erop. Het was niet zo groot en de kleintjes werden onder de voet gelopen door grotere stoeiende jongens.

We waaierden met het drietal uit naar de kinderboerderij. Er stonden kleine tractortjes en loopfietsen, maar ook twee grote zitmaaiers. Daar renden ze het eerst op af en dat was niet echt de bedoeling. Alles wat de kleine krullebol doet, wil de middelste ook en omgekeerd. De benjamin liet haar liefste glimlach zien en hobbelde op blote voetjes rond, vol enthousiasme over de dieren die ze her en der ontdekte. Ze wilde maar wat graag aaien. De jongens vonden het even leuk maar gingen toch liever hun eigen weg. Het was druk op de boerderij. Er liepen wat mensen met een beperking rond en die hadden een geheel eigen kijk op wat wel en wat niet mocht. Er was een klein winkeltje met mooie spullen, voor een goed doel. Ik kreeg een eierwarmer en een mooi keramieken kipje. Later haalde ik er nog een eierwarmer bij. Ze waren van vilt gemaakt voor de stichting Sjaal met een Verhaal uit Nepal.

De kleine meid was toe aan haar middagdutje terwijl de jongens zich konden uitleven in de hangmatten van een aangelegd tropisch strandje. Ik wandelde heerlijk tussen de kinderboerderij en het theater heen en weer naast een leeg, met hoge bomen begroeide, natuurlijke speeltuin. Ook fijn voor het hoofd, die serene stilte.

Het pannekoekenrestaurant was een succes. We waren alleen, want het was pas vier uur. De kinderpannenkoeken waren net zo groot als die van ons, alleen hadden zij naturel met suiker en stroop. De kleine smikkelde net zo makkelijk zo’n reus naar binnen. Wat een heerlijk kind. Het speelhoekje was beneden bij de wc’s. Niet echt handig omdat je op die manier geen oogje in het zeil kan houden. Stemmetjes schalden herhaaldelijk door de grote lege ruimte. ‘Pappaaaaaa’.

Na genoeg gelaafd te zijn, wandelden we langs de koeien, de schapen, het paard en de ezel terug naar de auto’s. Daarbij hadden we een primeur. De schapen mochten vlak langs ons op eigen houtje naar de stal even verderop rennen. Iedereen stond braaf aan de kant toen het hek openging en daar kletterden de hoeven naarstig op de tegels. ‘Toe maar dames’.

Dat was een mooie bonus. Nog een extra dikke knuffel voor zoonlief en kusjes/kruisjes of een boks voor de kleine schatten. Dag lieverds. Tot over een paar maanden.