Nog even doorbikkelen dus

Ziezo het hekje van wilgentenen onttrekt de dorre takken aan het oog. Buurman had ze er tegen opgehoopt. Met de takken van de gesnoeide wilg maak ik het hekje fluks hoger. Opgeruimd staat netjes. Daarnaast hebben brandnetel, klimroosje, Acer, grote maagdenpalm en lange grassen zich met elkaar verstrengeld. Ik pel ze een voor een uit en geef ieder de glorie. De kornoelje wordt om de laatste van de drie wilgen heen gebogen. Lucht en ruimte voor alles wat bloeit en nog verder wil groeien. Er zijn diverse mensen op de tuin, maar de stilte is me aangenamer, dus laat ik alles voor wat het is en wandel de tuin weer af. Alsof ik er nooit geweest ben.

Op mijn pad haast zich een moedereend bij het naderen, twee pulletjes schieten door de heg van een tuin achter haar aan. Moedereend blijft dralen en zendt waarschuwende geluiden naar nog meer geritsel in de tuin. Een achtergebleven zieltje die in nood niet de juiste doorgang weet te vinden. Na enig geworstel lukt het toch en vlieg/rent ze naar moeder, die ondanks het gevaar op haar post is gebleven, tussen de twee in de sloot en het opgesloten beestje. Trouw moederhart.

Het boekje van de autistische Naoki Higashida is er. Hij geeft daarin antwoord op 58 openhartige vragen. Daarna vertelt hij een verhaal waarvan hij hoopt dat men daardoor beter zal begrijpen hoe pijnlijk het is als je jezelf niet goed kunt uiten tegenover de mensen van wie gehouden wordt. Het is een bijzonder verhaal, sfeervol beschreven, en ik zal het een paar keer moeten overlezen om de juiste strekking ervan te doorgronden.

Vandaag ga ik met zoonlief en de kinderen naar een familiefestival. Er zijn allerlei workshops, optredens, bezigheden te doen. Ze vertrekken zaterdag voor een vakantie op Ameland. Dan zal ik ze niet meer zien voor vertrek. Eventueel sluit de oudste zoon met zijn kleine in de middag aan. Het is voor beide een ‘Papa’-dag, zoals het heet. Dat is een begrip van nu. In mijn jeugd had je doorgaans alleen mama-dagen, die zo niet genoemd werden en in onze gezinsperiode waren er vader-en-moederdagen, die ook niet zo genoemd werden. Het was net hoe het uitkwam, afhankelijk van wie werken moest en wie niet en dat wisselde bij ons nogal. Wel kenden we de ochtenden die om de beurt werden ingevuld, waardoor er altijd iemand even aan slaap toe kon komen met al dat kroost. Hoe tijden en begrippen veranderen.

In Verweggistan bewaakt Lief de Hof want beide hekken staan open omdat dakdekkers er door moeten om het dak van de buren te repareren. Ze hebben een bouwwerk van latten getimmerd en vandaag gaan er nieuwe pannen op. Het oude dak boog vervaarlijk door. Zijn schema wordt daarmee drastisch omgegooid. Geen vroege ochtendbus voor de boodschappen. Maar er is nu wel de belofte dat het klaar is voor ik weerom kom.

Gisteren keek ik, door een tip, een stuk van The Father en herinnerde me, dat ik die al een keer samen met Lief gezien heb. Opnieuw verbaast me de houding van de man tegenover zijn dochter. De wisselwerking tussen die twee roept een verstarde houding op bij beiden. De dochter handelt bezorgd, de oude man reageert op haar als een bok op de haverkist. Narrig en fel. Daarin verbergt hij ook de onmacht, het niet begrijpen van de werkelijkheid en hoe die in elkaar steekt. Er vallen delen van het heden uit elkaar. Als er een jonge verpleegkundige komt, wordt hij een schalkse bon-vivant.

Wonderlijk genoeg ben ik het verloop vergeten. De film staat daarom bovenaan het lijstje samen met het Boek van Murat Isik, dat uit moet voor woensdag. Ik ben op blz 261 van de 667. Nog even doorbikkelen dus.