Het blijft toch wennen

Gisteren ben ik toch maar in huis blijven vogelen, al zouden dochterlief en ik aanvankelijk naar de tuin gaan. Per slot van rekening moet je de kat nou ook weer niet op het spek binden. Gelukkig kwamen er foto’s, vragen en mooie beelden langs van de kinderen en dat voelt alsof je er een beetje deelgenoot van wordt. Zoonlief stuurde twee prachtige foto’s van een verlaten Loosdrecht om zeven uur ‘s avonds terwijl die twee prachtige jonge mensen, ieder staand op een sup, kalmpjes het avondlicht tegemoet peddelden.

Van de tuin kreeg ik ook wat foto’s te zien. Dochterlief had wat lopen sjouwen met oude planken en een plekje gemaakt voor de modderkeuken. ‘Of de locatie ook goed was’, vroeg ze. Wat mij betrof, zeker. Een fijne plek denk ik achter het met wilgentenen gevlochten hek. Er kwam een foto van een van haar bloeiende helianten achterin. . Daarbij gingen mijn gedachten onmiddellijk naar school, omdat we een hele rand helianten langs de zijkant van de school hadden staan, die rond het einde van het schooljaar iedere keer weer in jubelend geel uitbarstte. Vriendinlief had haar groep destijds er vlak naast. Wat een sof was het voor haar en ons dat door welwillende ouders al die prachtige bloemen waren ondergeschoffeld ter meerdere eer en glorie van grote gemetselde bakken voor een eventuele moestuin. Nog droeviger was de verwording van het project. Pas jaren later werd er echt iets op touw gezet, dat wat succes oogstte, letterlijk en figuurlijk.

Modderkeukens zijn in trek tegenwoordig. Wij maakten van de zandbak en met oude potten en pannen een plek, waar de kinderen naar hartelust konden modderen, een geliefde bezigheid. Niets is zo fijn als modder door je vuisten te laten lopen en het er onderuit zien sijpelen. Het is het summum van vermaak en het is gratis en voor niets. Beetje water, beetje zand en als kers op de taart wat regen. Dat zit wel snor.

Dochterlief en Co rijden woensdag naar huis vanuit Frankrijk, waar het eigenlijk ook te heet is voor mooi. Gelukkig staat er een zwembad in de tuin van Bonma et Bonpa. Zondag viert kleinzoon dan zijn verjaardag en met dit weer zou dat wel eens gewoon in het grote park vlak bij hun huis kunnen zijn.

In huize Amersfoort hebben ze via marktplaats een kast opgeduikeld die heel nauw overeen komt met de kast die wijzelf hadden en die nu bij dochter staat. In hun nopjes zijn ze er mee. Een stukje nostalgie op zijn tijd kan geen kwaad.

Lief video-belde en hij zou gisteren eveneens een binnendag houden, eenvoudigweg omdat het nu heel gortig werd met de hitte. Het artikel over Lee Ufan inspireerde hem om de Japanse Mono-Ha-beweging, die hij niet kende, en de theorie van Foucault eens onder de loep te nemen.

Zuslief is met een vriendin door Nederland aan het toeren op de fiets en komt in lieflijke plekken zoals De tuinen van Appeltern, waar ze beelden van De kleine Prins vond en daar een foto van doorstuurde, speciaal voor mij. Ik koester het boek en de filosofie er in, waardevolle korte verhalen met veel diepgang.

Het was met al dat binnenblijven wel een uitgelezen kans om de boel een beetje aan kant te maken. Ramen voor, in de schaduw, zemen, een beetje stoffen en stofzuigen en er tussendoor vooral uitrusten. Eigenlijk precies zoals ik tegenwoordig ook op de tuin werk. Een eigen tempo, dat ik langzamerhand eindelijk goed onder de knie krijg. Nooit meer vlug-vlug. Het blijft toch wennen.