Bijna alles

Gisteren kwam er een Haka langs die de Nieuw-Zeelandse vrouwen van Rugby Sevens ten beste gaven na de ceremonie op het podium voor het behalen van hun gouden medaille. Bij het zien van een Haka raak ik altijd diep ontroerd. Waarschijnlijk heeft het te maken met oerkracht die eruit spreekt en die ik zelf ooit ervaren heb tijdens de geboorte van de kinderen. Diep respect heb ik voor deze rituelen.

De oorsprong van deze Ka mate, de Haka van het rugbyteam, vind ik terug op Wikipedia en voert terug naar 1820, toen een Maori leider gered werd uit een hachelijke situatie door te kunnen onderduiken bij een bevriende stam. Tijdens de Haka roept men de Goden op om innerlijke kracht te schenken wat bedoeld is om de ander met respect te imponeren.

Gisteren las ik bij verschillende mensen een beschrijving van de ontmoeting tussen een aantal bloggers in Vlissingen. Wat is het toch een verrijking om meerdere ervaringen te mogen lezen. Een prettige bijkomstigheid was de uitvoerige beschrijving van de bezienswaardigheden die werden aangedaan.

Met de zussen was ik drie weken terug in een Vlissingen waar een kermis en een uitgebreide markt de overhand hadden en praktisch al het schoons dat de stad in zich had, verborg onder schreeuwerige neonlichten en kramen vol met koopwaar, die het zicht benamen op de schoonheid van de lange boulevard, de haven, de kazematten, die we door de drukte en de herrie links lieten liggen. Mosselen tijdens de lunch natuurlijk, alsmede een paar mooie gevels. De gevangenistoren hebben we ook gezien, maar dat er een restaurant in zat, was me ontgaan.

De diverse bloggers werden verwelkomd met een boekje over al wat de stad te bieden had en een zak drop in de vorm van de bekende Zeeuwse knopjes. Ik heb ooit ook zo’n Zeeuws knopje gehad, realiseer ik me. Maar waar. Het ligt waarschijnlijk tussen alle vergeten sieraden uit de verschillende perioden van mijn leven. De India-oorbellen, het Iraans goud, de allereerste ketting die ik van Lief kreeg en die ik zorgvuldig bewaard heb, de uitbundige arm-en-enkelbanden. Ik zal eens op zoek gaan. Het lijkt me leuk op die manier de mensen te ontmoeten die je met regelmaat kent uit hun verhalen die ontroerend, beschrijvend of poëtisch zijn, allen in een eigen taal, een eigen beleving. Zo heb ik toch weer een aantal bloggers leren kennen.

De aquareldoos is gisteren uitgetest het tekendagboek. De kleuren zijn prachtig en ik ben erg blij met de vondst dankzij de filosoof die zijn nieuwsgierigheid niet kon bedwingen in het atelier. Ik moet vaker laatjes opentrekken buiten die in het kabinet in mijn hoofd.

In een artikel in Trouw kom ik de misschien wel vrolijkste conducteur van Nederland tegen. Hij hanteert de gouden stelregel van zijn moeder: ‘Een positieve gedachte kan je dag al veranderen’ en daar refereert hij regelmatig aan met mooie complimenten. Hij werkt volgens het principe LSD: Luisteren, samenvatten, doorvragen. Als hij daar een uitleg overgeeft zegt hij:’Een pessimist ziet in alle kansen moeilijkheden en een optimist ziet in alle moeilijkheden kansen’. Een fijne man op de juiste plek, lijkt me. Men voelt zich gezien en gehoord.

Lief belde gisteren en we hebben lang samen alles doorgenomen. De stand van zaken op het land waar hij behalve zichzelf vooral de dieren tegenkomt, reeën, fazanten en zelfs een vos. Er was een auto langs komen rijden met een megafoon op het dak die de mensen waarschuwde om toch vooral binnen te blijven en voldoende te drinken met de aanhoudende hittegolf. Hij neemt alleen in de vroege ochtend de bus om boodschappen te doen in het dichtstbijzijnde stadje en mijdt lange busritten. Af en toe is er ruimte voor een terrasje.

Hier begint de temperatuur ook op te lopen, maar het is nooit langer dan voor twee dagen. Wel moeten de planten bij dochterlief op haar balkon en hier op het mijne gelaafd worden, want de eerste onweersbuien zijn pas voor dinsdag aangekondigd. Woensdag komt het gezin terug. Dan is alles weer normaal, nou ja, bijna alles.