Perpetuum mobile

Vanochtend, voor het eerst sinds de lente, gaf een merel zijn heerlijke ochtendtrillers ten gehore vlak voor het raam en bracht me zo terug naar de Hoff, waar dat elke morgen schering en inslag was. Ochtendzang van merel, wielewaal en lijster. Zo bont heb ik het hier nog niet meegemaakt.

Tuin bleek inderdaad opnieuw een brandnetelparadijs met wortels, waaraan heel veel uitlopers zaten. Ik trok vol overgave en met gevaar voor brandende armen, de stiekeme kruipers uit de bedden tot de kruiwagen helemaal afgeladen vol was. Daarna was de beurt aan het pad. De man die het gras doorgaans een kopje kleiner maakt rond de tuinen had geklaagd over overhangende takken en zwiepende brandnetels in zijn gezicht. Het grootste werk had ik twee weken terug al gedaan, maar de vlier, de bonte kornoelje en de wilgen dienen toch hier en daar wat gesnoeid te worden. De takken van de vlier knip ik klein om ze in vuilniszakken te doen en op de stort bij het groenafval te gooien. De wilgentenen worden tot pakketjes gevouwen en gaan in de ril. Ziezo, drie uur later vind ik het welletjes. Vergeet foto’s te nemen, er is er alleen een van de gesnoeide takken.

Vandaag wordt er door de tweeling wat verkoeling gezocht. Wat leuk, beide mannen samen met de kinderen op pad. Ik schuif er, tussendoor, ergens aan. Morgen ga ik met zoonlief naar het literatuurmuseum, waar de kleinzoon nu groot genoeg voor is.

Dochterlief belde vanuit Portugal, bij verrassing een klein reisje vanwege het zoveel-jarig huwelijk, aangeboden door manlief. Ze stonden, terwijl ze belde, te wachten op het trammetje, maar de bestuurder was even weggelopen om een biertje te drinken vanwege de enorme hitte. Ook daar. Ze stuurde een filmpje van dat zo originele Portugese gele trammetje.

In de bijlage van zaterdag van de Trouw stond een column van de hand van Merlijn de Boer, die eigenlijk best aangrijpend was. Nou ja, in ieder geval raakte het me. Na jaren in het buitenland te hebben gewoond, woont hij met zijn gezin nu weer hier. Hij was langs het ouderlijk huis gereden, omdat zijn moeder enkele maanden ervoor overleden was en hij wilde zien wat de nieuwe bewoners ervan hadden gemaakt. De ijzerbak voor het huis zat al aardig vol en alles van waarde was weggehaald. De glas-in-lood-ramen, de zandstenen schouw, de vloertegels en de karakteristieke Oranje en zwarte muurtegels die hoorden bij de dertiger jaren woning. Alsof je moeder onder je handen afbrokkelt, bedacht ik me. Stel je voor. Hoe schrijnend moet dat zijn en toch gebeurt dat telkens weer. De bewoners hadden een kaartje geschreven waarop stond: ‘We zijn met veel liefde het huis aan het verbouwen’. Waarop hij, wrange ondertoon, beaamde dat het inderdaad liefdevol werd gesloopt.

Natuurlijk is het goed en heeft ieder het recht er een eigen woning van te maken, maar toch doet het pijn om al die vertrouwde dingen niet meer te kunnen aanschouwen. Om over dat ‘huis van vroeger’ voorgoed het doek te laten vallen. Ze zullen er met liefde een hele mooie woning van maken, maar de sfeer van het oude huis, een zweem verleden, is voorgoed verdwenen.

Soms is niet weten beter of niet? Elke vernieuwing hoeft geen verbetering te zijn, zeker niet qua gevoelswaarde, maar naar de huidige maatstaven , zoals comfort, moderniteiten, milieu, natuurlijk wel. In die zin is het leven nog altijd dat perpetuum mobile.