Om over te mijmeren

Een pas op de plaats gisteren was na drie intensieve dagen Terschelling wel nodig. Heerlijk dat de stappenteller op de telefoon ook de in de rondte draaiende benen op een fiets telt. Zo kom ik eindelijk aan de meer dan tienduizend stappen en dat drie dagen lang.

Dochterlief had gezien hoe makkelijk het voor mij is om vooruit te komen per e-bike. Het op-en-afstappen gaat minder soepel, maar ik red het wonderwel en lucht heb ik genoeg. Zelfs de duinenrij kan ik trotseren, al vind ik die schelpenpaden wel potentiële valkuilen, letterlijk en figuurlijk. Bij een beetje zwierige bocht lig je zo in het struweel.

Ze stelde voor om eens te gaan kijken naar elektrische vouwfietsen, die handig meekonden in de auto, dan zouden we elke nieuwe omgeving makkelijker kunnen verkennen. Nu kom ik niet veel verder dan een lauwe heuvel of een halve weg met de wandelpas in de kalmpjes-aan-stand. Lief moest er even over denken. We gaan er zo eens op voortborduren. Over een half uurtje spreek en zie ik hem weer. Lang leve de video.

Gisteren was het plantendag. De dorstige harten hadden drie dagen moeten teren op de volle gieters die ik er ingegoten had voor het vertrek, zowel bij dochterlief als bij mezelf. Het stond er allemaal best nog fleurig bij, alleen de grote salie had het moeilijk. Het is niets vergeleken met de beelden die van onze Hoff langs komen. Dankzij de weken aanhoudende droogte daar en temperaturen van 35 graden of meer is alles dor. Wel spotte daardoor Lief de Wielewaal in een boom en de bonte specht. Ze zijn beter te zien nu al het frisse groen verdord de bodem bedekt. Het heeft voordelen, want er hoeft nauwelijks gemaaid te worden, iets wat ook niet aan te raden is met die temperaturen.

Van lezen komt nog altijd niets, maar ik zie in de zomertijd van Trouw het boek langs komen van Fleur Overgaag met de titel ‘Hee mooie ziel’ en toen ik het aanprijzen van Roos Menkhorst las en Fleurs eigen verhaal over het ontstaan van het boek denk ik erover om het aan te schaffen. Het zijn korte stukjes uit haar eigen leven en laten haar kwetsbaarheid tot in den treure zien. Daarbij kan ze zich niet verschuilen achter haar typetjes. Zij pleit met haar boek voor meer kwetsbaarheid en onhandigheid, omdat we sterk geneigd zijn de wereld mooier te maken dan ze is. Er zit juist meer verbinding in het delen van dingen die we lelijk vinden aan onszelf. Er rest haar maar een ding en dat is zich niet groot houden. Daar besluit ze het verhaal mee.

Op een gegeven moment komt er een moment, waarbij het niet meer nodig is om je groot te houden. Je lijf leeft een volstrekt eigen leven en heeft geen boodschap aan de invulling ervan, die jij wenselijk zou vinden. Alles wat zou kunnen helpen wordt zelfs buitengesloten. Borsten duiken naar beneden en alles wat de boel op kan houden, belemmert in hoge mate de ademhaling, dus met de beugelloze topjes hangen ze nu weliswaar op half maar toch. Haha.

Zulks is evident voor de oplossingen bij alle kwaaltjes die het ouder worden uitdeelt. Niets aan te doen. Omarm de imperfectie en laat je niet gek tikken door wat er voorgeschreven wordt.

Een heilzaam boek dus, niet alleen voor haar doelgroep maar ook voor ons. De typetjes die ze op instagram neerzet, zijn trouwens een hilarische spiegel. Zowel voor onze als voor de huidige generatie. De moeite meer dan waard al was het maar omdat er veel is om over te mijmeren.