Bedenk ik me

De kogel is door de kerk. Gisterenmorgen toen het idee om bij dochterlief op bezoek te gaan, ineens oppopte ben ik naar kamers gaan vissen op het internet. Terschelling in het hoogseizoen. Is er ergens nog een betaalbare kamer? Het duurde even. Er kwamen kamers, appartementen, huisjes, tenten en tiny houses langs voor exorbitant hoge bedragen. Tot de voorzienigheid ineens een betaalbaar bed voor twee nachten uit haar hoge hoed toverde. Hoera. Weliswaar met gedeelde douche en wc, maar op een camping zou je dat doodnormaal vinden, dus even de luxe privé-gewoonten overboord kieperen, anders lukt het nooit. Wel moest die andere heen-en-weer-boot geregeld worden en een plekje voor de auto in de overdekte garage. Voor vervoer op het eiland was er een fiets, die stond na mijn mail ook klaar.

Ziezo, drie dagen en twee nachten, klaar voor een mooie ontmoeting. En wat stond er voor donderdag op het progamma. Ja hoor, een zeehondentour of hoe het ook heten mag. Schoonzoon regelde een plek voor mij erbij, waarbij men hem meedeelde: ‘Hoe meer zielen hoe meer vreugde’. Zo uit het niets, geheel onverwacht, het leven laten wenden, geeft extra voldoening.

De eigen planten kregen een voetenbad en nu waren ook de planten van de oudste dochter aan de beurt. Haar balkonnetje stond vol met planten die de zon vol op hun dak kregen en daar was de dorst het grootst. Suzanne met de mooie ogen liet droef haar hele ziel en zaligheid hangen en ik besloot om vooral haar pot een heel gietertje te geven in de hoop dat ze opnieuw esprit zou opdoen. Natuurlijk kregen ze niet alleen aandacht maar ook lieve bemoedigende woorden, want dat helpt, daar ben ik van overtuigd.

Binnen ging het een stuk beter. De grote vingerplant en de orchideeën tierden welig, de planten op de eettafel hadden hier en daar wat meer zorg nodig. Er zaten de nodige jonkies tussen. Ziezo. Vandaag in de herhaling voor het balkon.

Gisteren zag ik Francine Oomen bij de Verwondering, een herhaling, die aan Annemiek Schrijver aan de hand van haar kleine kartonnen figuren uitlegde dat we allemaal een kwetsbaar kind in ons dragen en dat die zich eigenlijk als verschillende persoonlijkheden openbaart bij tijd en wijle. Derhalve zijn er de papieren poppetjes, die ze allemaal kan benoemen. Het voelde alsof ze de stemmen, die zich bijvoorbeeld tijdens een psychose kunnen manifesteren, visueel had gemaakt.

Zo is er de dwingende stem, Tang genaamd, die voortdurend zegt ‘Je moet, je moet, je moet’ en er op uit is om je steeds een bewijs te laten leveren van het recht om te bestaan. Er is het kwetsbare kind dat met de armen om haar benen zit weg te kwijnen en er is een figuur die schaamte verbeeldt. Francine is er van overtuigd dat het onder ogen zien van je kwetsbaarheden kan helpen om te helen. Die kracht hebben we ook in ons, is haar mening. Fantasie kan een belangrijke rol spelen om ze te verbeelden.

Het schetste een prachtig beeld. Daarbij ging ze er nog dieper op in door haar geloof in een parallelle wereld aan te halen, waarbij het leven zin heeft en geeft aan het voorgeslacht, je overleden moeder en vader en voor het nageslacht, de kinderen en kleinkinderen. Een mooie existentiële gedachte waarop ik een flinke tijd kan voortborduren. Er zijn nog heel wat kruissteken te zetten, bedenk ik me.