Liefde en aandacht

Zoals te doen gewoonlijk is het huisje binnen een paar uur aan kant en spic en span voor een sanitaire schrob en nieuw beddengoed. Alles, ook de nieuwe aankopen en dat is echt geen sinecure, zit opnieuw in de auto van zuslief. We zijn na koffie en een licht ontbijt klaar voor vertrek.

Zus heeft uitgebreid afscheid genomen van haar geliefde zee en heeft vast nog hele mooie plaatjes geschoten. Daar kan ze weer een tijdje op teren. De lege flessen verzameling en de plastic flessen gaan mee, die worden bij de super of weggegooid of ingewisseld. Alle kleine beetjes helpen. Van ons gespaarde geld hebben we precies nog genoeg over voor een lichte lunch onderweg. Dag huis, dag tuin, dag zee en strand van Nederland.

De wegen zijn druk, er is veel verkeer op de weg. We mijden de tunnel en gaan over Berg-op-Zoom. Veel vrachtverkeer dendert langs, dus kiezen we de binnendoor-weggetjes. Die beloven een te lange rit. We wisselen af. Bij knooppunten van waterwegen gaan we even de snelweg op, om daarna opnieuw rap het groen en de natuur te kiezen. Kleine landwegen langs lieflijke Brabantse dorpen, meer bos dan we de hele week gezien hebben. Prachtige kleuren wisselen elkaar af, slierten oker, 20 tinten groen, de blauwe lucht erboven. Geen regenwolken te zien, die gisteren wel voorspeld waren.

Een pannenkoekenhuis om half een vraagt om een korte stop. Er staat pastei met ragout op de kaart. Helaas is de Champignon-ragout voornamelijk een bloempapje. We eten dapper door. Het is heerlijk toeven op het ruime terras in de half zon/half schaduw.

We bespreken in de auto onze groepsdynamiek. Zijn we een groep. Nee, we zijn vier zussen met volstrekt individuele eigenschappen en interesses. Er is geen echte leider en we volgen vooral de intuïtie. Elk jaar spreken we af dat we wat vaker onafhankelijk van elkaar op stap kunnen gaan en ieder jaar vergeten we dat voornemen uit te voeren en trekken we er toch weer met z’n vieren op uit. Water bij de wijn doen hebben we met de paplepel van thuis meegekregen.

Er is ergens in die zeven dagen een moment waarop ‘altijd met elkaar’ iets te veel van het goede is voor de een of ander, maar dat lost zich ook weer op. Door er bijvoorbeeld een wandeling in je eentje aan vast te plakken of vroeg in de ochtend, als alles en iedereen nog op een oor ligt, uren voor jezelf te pakken. We zijn inmiddels ervaren zussen geworden in die tien jaar. We nemen nog een afzakkertje bij ons stamrestaurant en komen in rust bij het vredige tafereel van grazende paarden.

Ze brengen me tot aan de deur met koffer en andere bagage en ik ben blij dat ik het niet die trappen op hoef te sjouwen. Als ik op de bank zit bel ik lief, die even later terug belt. Hij vertelt dat de Hondsdagen er aankomen en dat het dan erg heet wordt. In huis heeft hij de temperatuur onder controle, maar buiten is er niets aan te doen. Dat betekent nog langer van elkaar gescheiden zijn en dat kost een traantje. We spreken af veel te videobellen om het gemis te verzachten.

Dochterlief zit met het hele gezin op Terschelling en ik overweeg drie dagen te gaan. Het wordt goed weer en het lijkt me heerlijk om te participeren in het campingleven. Niet helemaal hoor, want er is de luxe van een hotelkamer in de buurt. Ter compensatie van de stilte is het misschien wel een goed idee. Even horen of dochter en schone zoon dat ook wel vinden. Misschien hebben ze hele andere plannen.

Nu eerst naar de planten van de andere dochter. Die kunnen vast een slokje gebruiken. De mijne hebben zich goed gehouden op de basilicum na, maar die is na een nacht met de wortels in het water volledig bijgetrokken. Iedereen groeit van wat liefde en aandacht.