Elk jaar weer

Ietsje later dan normaal uit de veren. Het is de laatste dag. Als slotstuk van deze week kozen we gisteren voor een zeehonden-safari, wat inhield dat we in Breskens de boot zouden nemen die ons langs de banken en platen zou varen, waar de zeehonden lui hun rug lagen te schurken en de vele vogels, meest meeuwen, hun vleugels oppoetsten.

Het was wel een uurtje rijden hier vandaan en we moesten er om kwart voor twaalf staan. Dat betekende dat het ochtendritueel enkele uren vervroegd moest worden. Normaliter zijn we pas tegen twaalven klaar om te vertrekken.

Het liep van een leien dakje. Brood klaarmaken als twaalfuurtje voor op de boot, warm aankleden, regenjassen mee, want je weet maar nooit, en gaan. Het Breskens dat wij zagen bleek een wat rommelig havenkwartier, waar aan de kust ineens hele hoge moderne appartementen waren gebouwd en nog volop in aanbouw waren. Daar tussenin lagen rederijen, boten op stellingen, opgebroken wegen, bouwmateriaal en stonden er grote hekken om een aan te leggen weg, waar we omheen moesten lopen. Visrestaurantjes waren er genoeg. Ook het vissersmuseum was er gevestigd.

De kassa van Het Festijn, zoals de rederij en haar boot heette, waar we mee mee zouden varen, bleek een klein bouwkeet. Er stond een groepje mensen voor te wachten, veel Duitsers en een handvol Hollanders. Kinderen dartelden of dreinden er doorheen. Het aanmeren van de boot, bracht een stroom van nieuw volk dat van de loopplank afkwam. De kassa was intussen opengegaan en wij mochten onze reserveringen verzilveren voor een toegangskaart. De bestelde verrekijker zouden we op de boot krijgen.

Om kwart voor twaalf zaten we in het midden op de boot. Onder ons een kantine, die we niet hebben aangedaan, ook al duurde de tocht anderhalf uur. Tijdens het wachten hadden we zicht op de steigers met indrukwekkend veel oesters, pokdalige uitstulpsels, tegen de houten palen. De wonderlijke onderwaterwereld van Breskens. Een filmische entourage voor een spannend kinderboek.

Precies om twaalf uur voer Het Festijn de haven uit. Heerlijk. Frisse wind door je haren, zicht op de kade, en eenmaal in het ruime sop van de Westerschelde waren we in afwachting van wat we zouden gaan zien. Een aangename stem uit de microfoon vertelde wat de rederij te bieden had en hoe we de zeehonden, die ze tijdens de eerste tocht die morgen ook al voldoende hadden gespot, zouden kunnen bewonderen. Het schip zou steeds er voor zorgen dat iedereen aan weerskanten van de aanblik kon genieten.

Platen met veel meeuwen, hier en daar een steltloper, zandbanken met de eerste robben in groepjes bij elkaar, en op een tweede plaat in grotere getale. Een zwemmende zeehond of twee, een prachtig rood exemplaar, en kleintjes van de gewone zeehond, die in dit jaargetijde broedsel had. De moeders zorgen drie weken voor de kleintjes en daarna moeten ze het maar uitzoeken.

Dankzij zus met de scherpe ogen en haar fototoestel waren we verzekerd van betere plaatjes dan met onze telefoons, maar de verrekijker gaf een goed beeld. Wij daar met z’n viertjes, hoofd in de wind, een selfie om het vast te leggen, het deed me denken aan de vakantie in Terschelling met de dochters, waar we praktisch een identieke tocht hadden gemaakt. Grappig, want later bleek dat dochterlief en haar gezin op ecosafari waren op dat waddeneiland en in net zulke jeeps als wij in die vakantie. Ook zij dacht op dat moment terug aan ons. Twee zielen een gedachte, het mooie van herinneringen.

Opgetogen had de stem verteld dat ze die ochtend ook een flamingo hadden gezien op de plaat, maar wij zagen een pelikaan al roerend over het water gaan met zijn kop. Ook niet verkeerd.

Het weer bleef droog, Breskens is een echte badplaats, leuk voor een terras en observatie. Rond vieren stapten we op, de eerste druppels, eigenlijk van de hele vakantie, begonnen te vallen. ‘s Avonds gingen we op aanraden van Lief dineren bij ‘De Zeezot’. Heerlijke visschotels, verser kon niet. Een prachtige Rose cava in kristallen glas voor een toost met drie minuscule aardbeiflinters erin. Feestelijke afsluiting. Een bezegeling van deze bijzondere week met de zussen. Elk jaar weer.