Moe maar toch voldaan

Ik kan het stadje niet horen of ik denk onmiddellijk aan Jaap Fischer, de held van mijn tienerjaren. Zijn liedjes hebben een voedende invloed gehad op het rebelse karakter, dat puberteit heet. Een van zijn liedjes heette: ‘Het Veerse Gat’.

‘Veere recreatiestad
Een toren met een restaurant
Een walle – en een waterkant
Een havenkroeg, 1 havenmeid
En veel antiek uit d’oude tijd
Het meterslange wandelpad
En tot besluit het Veerse – hee wat is dat?
Waar is het Veerse Gat?’

Dat gat was dicht gegaan, verdwenen en volgens Jaap werd het weer een slapend stadje, want de Duitse toeristen die er in grote getale zaten bleven allemaal weg. Van dat slapende stadje hadden wij in ieder geval niets gemerkt. Gisteren was er een historische markt in Veere. Jaap heeft in ieder geval geen gelijk gekregen. Het dorp werd ondanks de regen, of juist daarom, overspoeld met toeristen, hoofdzakelijk Duitsers en Hollanders, een enkele Fransman of Zwitser.

Het is wel een hele leuke markt. Direct in de eerste kraam zat al een vrouw in vol ornaat, dat sterk leek op het Arnemuidens kostuum van de volksdansvereniging. Er lag een omslagdoek te koop die ik ooit eigenlijk ook droeg, als we door de straten naar de plaats van het optreden moesten. Haar beuk had de diep-glanzende paarse kleur als die van mijn kostuum. De kap was hetzelfde, alleen aan de oorringen zaten nog andere sieraden. Ik besef nu dat ik vergeten ben te vragen of het hét kostuum van Veere was of anderszins. Ze gaf me nog wel even na dat Zeeuwen dan bekend mochten staan als ‘Zuunig’, maar dat dat niet stond ‘Gierig’.

De kraampjes waren divers, een paar oude ambachten, een kraam met prachtige mineraalstenen, oud ijzerwaar, hebbedingetjes en antiek. Tussen de mensenmassa door liepen kinderen in klederdracht. De kooplui hadden of klederdracht of op Oud Hollands geschoeide kledij aan. De regen miezerde gestaag. De moppies in klederdracht hadden een mandje aan de arm, waar je een bijdrage in kon doen als je ze op de foto wilde zetten. Dat was voor het onderhoud van het kostuum, dat om de zoveel tijd een nieuwe rok, muts of blouse nodig had door slijtage. Niet meer dan billijk maar ook slim.

Net als Middelburg moet ik nog eens terug naar Veere als het zonder toeristen is. Wat een prachtig stadje is het toch. De toren met het restaurant klopte in ieder geval net als de haven en de wallenkant. De wal is een echte, om het dorp heen. Schattige huizen, heerlijke terrassen, regen en veel te zien achter een kop koffie.

Het laatste couplet van Jaap Fischer gaat zo:

Veere recreatiestad
Een toren met een kabelbaan
Een frietkraam met een vlag eraan
De havenkroeg wordt uitgebreid
Er komt een tweede havenmeid, aus Bremen
De vissers op het wandelpad
Zij krabben stug hun Veerse – ach nee

Haha, die friettenten zijn er wel, net als de haringkarren. De kabelbaan naar de toren is er gelukkig nooit gekomen. Er zijn meerdere torens, de bekendsten zijn De Campveerse toren, waarin het door Jaap bezongen bezongen en een van de oudste herbergen zit en De Grote Kerk. Straten en huizen uit de 15e en 16e eeuw maken het heel speciaal. Ook het oude stadhuis is een bezoekje waard samen met de schotse huizen waar in een van hen het museum Veere gehuisvest is. Om de stad ligt het oude bastion De Stenen Beer, waarvan de aanleg stamt uit de tijd van Napoleon en waar je nog steeds doorheen kan lopen.

Door de regen hebben we in een van de oude Schotse Huizen eerst lang op het terras en later aan een tafeltje binnen in de oude kelder met gewelven, die lijken op de werfkelders van Utrecht, een heerlijke lunch genuttigd.

Daarna was het droog en viel er niet alleen te genieten van de kleine stegen en straten met de prachtige bloeiende bloementuinen alom, maar ook van de spelende kinderen in klederdracht, die met hun lange baaien rokken sliertend door het gras, het ouderwetse stoklopen uitprobeerden. Veel winkels waren nog open en een dankbare uitvalshoek voor veel mensen. De handel bloeide op en tierde welig. We liepen deels over het bastion naar de auto. Moe maar toch voldaan.