De liefde inderdaad

Geen stralende zon maar wel droog. In Nederland altijd nog een beste dag. Het zou wel iets kouder zijn. Weer-apps zijn een voordeel, maar we hebben alle vier een andere op de phone staan dus even zovele voorspellingen. ‘Laagjes, laagjes’, wisten we alle vier, de wijze raad van Moe.

Vlissingen werd de bestemming. Aanvankelijk wilden we een zeehonden-safari doen op een luxe jacht, maar de eigenaar had ons nog niet geantwoord. Dan maar winkelen. De jongste zus checkte de openingstijden. Groen licht. In de maanden juli en augustus was alles op zondag open, werd er beweerd. Dat bleek tegen te vallen. Toen we eenmaal de auto hadden gestald op het Raadhuisplein wandelden we door de verlaten winkelstraten recht op de Hully-Gully en het reuzenrad af. O nee. Kermis in de stad.

Ondertussen probeerde ik de schoonheid van de stad te lezen in de grote aantallen verschillende gevels, prachtige statige huizen, maar onderbroken hier en daar door de wat lompe nieuwbouw of juist door architectonische hoogstandjes. Het maakte, met de kermis als entourage, de stad wat ondoorzichtig qua sfeer en esthetiek. Er bleek tot overmaat van ramp een grote zondagsmarkt te zijn op de boulevard die we aanvankelijk wilden mijden vanwege de drukte, maar door het centrum te ontvluchten kom je er wel op uit en ineens was de aantrekkingskracht van het Zeeuwse stadje daar.

Dit maakte Vlissingen dus aantrekkelijk. De haven, de boulevard, de zilte zee, de lachende meeuwen laag over. Bij een hotel aten we wat zee zoal te bieden had, mosselen, kibbeling, visschoteltje bij een koel glas lekkers en was het leed geleden met uitzicht op de voedselverstrekker tot aan een verre einder. De ober had een prachtige basstem en de neiging bestond te vragen of hij al in een koor zong. Zo’n klankkleur moet gedeeld worden.

Na gesterkt te zijn, volgde een kleine fotosessie op de boulevard, omdat een vrouw aanbood die van ons vieren te maken en slenterenden we door richting markt. Rijen kleding-, ijs- en hebbedingen-tentjes, waar we in vrij hoog tempo, voor zover dat mogelijk werd gemaakt door de grote keur van mensen om ons heen, richting een uitgang. Niet voordat we ijs als toetje na de heerlijke maaltijd hadden genoten. Op de tomtom opnieuw half Vlissingen door. Adem in, adem uit. Bij elkaar toch goed voor een kleine vijf kilometer met stijgen en dalen incluis. We vonden de auto terug en in gedachte beloofde ik Vrouwe Vlissingen nog eens terug te komen op een mooie herfstige dag zonder toeristen. De stad vroeg om een eerlijk en objectief oordeel. De ontmoeting met de zeehonden zal van de week zeker nog plaats vinden.

De avond kabbelde door met een B&B vol liefde en zodra je het met elkaar kan bespreken, wordt het toch een aandoenlijk verhaal. Tenminste, nu de eerste partners bij de B&B-houders waren gearriveerd en iedereen vol lof over de ander was tot er hier en daar wat scheurtjes in de harmonie kwamen. Ook was het leuk om te zien hoe bepaalde karakters voor elkaar geschapen leken.

Bij de volgende kijksessie komt de tweede lading partners aan. Eigenlijk een haast ondoenlijk format voor een mens. Wat moet je er als mogelijke kandidaat mee om opgescheept te worden met een tweede of derde concurrent, terwijl die op zijn of haar beurt al bijvoorbaat een achterstand heeft, doordat er geen sprake is van een één op één kennismaking.

Het geeft stof tot praten en je raakt toch nieuwsgierig naar de loop der elementen en verhalen, waarbij je ieder het geluk gunt, maar waarvan je ook weet dat er teleurstellingen te over zullen zijn. En daarna de keuze. Niets moeilijker dan dat. Ik ben blij dat ik mijn ‘ware’ straks in de armen kan sluiten. Niets mooiers dan de liefde inderdaad.