Wij wachten af

Het was een heerlijke maar pittige dag in alle opzichten en het verschafte meer dan genoeg denkwerk. We hadden besloten fietsen te huren om de omgeving te verkennen. Niets leent zich daar beter voor dan de fiets. Wind door de haren, zon op je snoet en gaan. Genieten van al wat leeft. Uh…De drukke dijk met drommen fietsen, snelheid, raakt wal noch kant. Geen zand tussen je tenen of natte voeten van het zilte nat, maar ook geen gras onder je voeten, vogels in het vizier en bloemenparadijzen. De keuze was gauw gemaakt, we sloegen af naar een oase van rust, landweggetjes, volmaakte stilte op het ruisen van het groen, getjilp van de vogels en het vredige grazen van de koeien na. Zuslief heeft superscherpe ogen, die zag werkelijk alles, de tureluur, die in schutkleuren op een paal zat, de wolk spreeuwen in de lucht en de uitzonderlijke klaprozen in het veld. ‘Fotomoment’, riepen we dan en in een oogwenk stond een en ander op de kiek. Fietsen is kijken en fietsen is indrinken.

De jongste zus had problemen met de fiets, die wilde maar niet lekker de ondersteuning geven die ze verlangde. Halverwege een moeizame tocht kwam ze er achter, dat er geen accu onder haar bagagedrager zat. Dan is vooruitkomen vooral een moeizaam proces, zeker met bergje op en bergje af. We reden terug naar het dorp dat gelukkig nog onder bereik lag en de zich verontschuldigende fietsenmaker had het euvel in no time verholpen. Dan maar een klein winkeltje in om het verdriet te vangen in het verbrassen van de centen. Ik schafte een klein tasje aan, waar de Iphone met gemak in en dichtbij om het lijf kon bungelen, zus een hoedje, gedupeerde zus een hippie hesje. Ziezo tijd voor koffie en het vervolg van de tocht. Ik genoot met volle teugen en zei tot zus, dat fietsen het moment was om beperkingen niet te voelen, eigenlijk voelde het als opperste vrijheid.

De weg voerde ons langs de dorpen de allemaal een ‘kerke’ hadden staan, het land van Maarten ‘t Hart ten voeten uit. Stugge Zeeuwse klei werd afgewisseld met goudgeel graan en goudsbloemen. In een van de kerken ontdekten we een expositie van iemand, die daar een hele week de ruimte in de kerk voor kon gebruiken. Een paar prachtige lino’s en doeken ertussen. Ze schilderde voornamelijk fragmenten van foto’s en dat leverde bij tijd en wijle spannende beelden op.

Na een half stokbrood waarvan we de helft opaten en de andere helft zorgvuldig in een papiertje vouwden, ‘Ons bin zuunig’, had zuslief haar zinnen gezet op het nuttigen van de middagborrel bij een strandpaviljoen. Niet in het overvolle Domburg maar ergens tussenin. Tenminste, dat hadden ze getweeën besproken. Na een pittig dagje fietsen begon de vermoeidheid al toe te slaan en op dat moment kreeg ik de vraag voorgeschoteld of ik dacht de metershoge duinweg omhoog wel te redden. Ik red het uiteindelijk altijd, maar het kost een enorme energie die er eigenlijk niet meer is. Dan moet ik leren ‘nee’ zeggen, moeilijk genoeg. Je wilt geen spelbreker zijn en aan de andere kant is het een brug te ver. Een van de zussen besloot dat we verder reden en dat was fijn, want iets verderop was er wel een bereikbaar paviljoen. Zo simpel kan het zijn.

We brachten de fietsen terug en liepen naar huis. Voldaan maar toch aardig vermoeid. Er ontstond nog een discussie over eten, die de vraag opwierp waar bezorgdheid eindigt en bemoeienis begint. De grens is vaag omdat niet altijd duidelijk is of rekening houden met beperkingen valt onder het eerste of het tweede. Het op de feiten gedrukt worden van iets wat eigenlijk onmogelijk is, is niet altijd een plezierige ervaring. Het aangeven van grenzen moet los geweekt worden van het gevoel spelbreker te zijn. Een klusje voor mij, waarvan akte.

Iets om mee te nemen in het gedachtengoed en stof genoeg om te overdenken. Vandaag gaan we naar de zeehonden vanuit Vlissingen. Tenminste, als onze reservering het gehaald heeft. Voorlopig koert duif zijn zondagse lied. Wij wachten af.