Moe maar tevreden sluit ik af

Het is pas vijf uur en Klaas Vaak zijn zandzak was kennelijk net vóór twee uren dromenland leeg geraakt. Klaar wakker, ook met dank aan de enige mug op mijn kamer die voortdurend verstoppertje speelt en daar alle gelegenheid toe heeft. Vanuit mijn raam zie ik een enorme donkerblauwe wolk haar entree maken achter het grote flatgebouw. Dat betekent onweer voor straks, wat ik je brom.

Gisteren stond, met alle drukte van de afgelopen dagen, de tuin op het program. Het weer was ons gunstig gezind, een niet al te uitbundig zonnetje, een tikkeltje te warm en, wat het voornaamste was, het zou droog blijven. Er stonden vier auto’s op het parkeerterrein, dus het hek kon op slot, toch bespeurde ik nauwelijks leven in de tuinen onderweg. De dametjes schaap graasden dat het een lieve lust was, ik kon het trekken en rukken aan de grassprieten horen. Ze keken nauwelijks op.

De vorige keer had ik het snoeiafval naar het terras gesleept en daar stonden al die wilgentakken kris/kras door elkaar. Dat werd klus nummer een. Schoven maken en ombinden met wilgenteen, zodat het niet uit elkaar zou vallen om het ingestorte gevlochten wilgenhekje te ondersteunen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik het zevenblad al weer de kop op steken. Zou ik daar nog aan toe komen?

Met een stief anderhalf uurtje en het verstand op nul was in ieder geval alles opgetast in de kruiwagen en kon ik met de maaier, die ik inmiddels uit het schuurtje had gehaald, het onkruid op het terras voor het grootste deel temmen. De rieten stoelen zijn allemaal aan het eind van hun Latijn, door drie ben ik al heen gezakt. Dochterlief heeft vier oude maar nog redelijke plastic stoelen over, die sleep ik voor zolang het duurt mijn tuintje in. Omdat het veel te benauwd is, sjouw ik ze met vereende krachten over het hekje heen dat onze tuinen scheidt, twee blijven op de gesnoeide wilg hangen, gestapelde kunst, bedenk ik me met de kunstenaar Ai Wei Wei in gedachten.

Wonderwel staan ze nog niet eens zo gek. Straks bij bezoek, schoonpoetsen met een peut water, de witte kussentjes erin, de witte kleedjes over de tafel en klaar zijn we. Op de tuin is het niet moeilijk om snel een sfeer te kweken.

Na het gesjouw komt de grootste klus, het maaien. Voor mooi is het gras eigenlijk nog te nat, maar toch hou ik hem op de laagste stand. Eerlijkheidshalve, ik kon hem er ook niet van af krijgen, haha. Een geluk bij een ongeluk, want met iedere keer rusten om op adem te komen tussendoor, is de klus daardoor voor een hele tijd geklaard. Het gras is mooi kort.

De zwartkop komt regelmatig in een boom zijn mooie gezang aanheffen en een keer laat hij zich vluchtig bewonderen in de wilg tegenover mij. Wat een lieflijke kleine uitbundige zanger is het toch. Inmiddels is het al later geworden dan anders, maar ik wil zo graag de boel aan kant. Met de laatste krachtsinspanning tast ik de schoven op aan de voorkant van de tuin onder de vruchtbomen. Ziezo, opgeruimd staat netjes. De rieten stoelen worden tot achter het atelier verbannen. De grasmaaier heeft hard gewerkt en ik peur haar grondig schoon met een stokje.

Binnen veeg ik de toko aan en verzamel mijn oude olieverf voor vriendinlief. Dit zijn de Van Goghjes, goed genoeg om het een eerste keer te proberen, maar ze krijgt ook mijn Rembrandtverf, die van aanmerkelijk betere kwaliteit is. Eerst broddeldoeken maken en dan het echte werk, als je de eigenschappen van de verf door hebt. De nieuwe Water-vermengbare olieverf komt op de vrijgekomen plek te liggen. Wie weet, kom ik nog aan schilderen toe na de Zeelandweek met de zussen. Moe maar tevreden sluit ik af.