Al het kruid was nog niet verschoten

Broer werd tachtig en gaf een ouderwets feest met een coverband die veel Stones-nummers speelden. We waren er op één na allemaal, de hele familie bijna compleet, krasse knarren, mijn zeven broers en mijn drie zussen. Wat een ongedwongen sfeer, we genoten. Als er vanaf een wolkje werd toegekeken, dan weet ik zeker, dat mijn moeder ongekend trots mee zat te wiegen met haar telgen.

Niet alleen de muziek dook met ons het verleden in, maar het waren ook de gezichten die ik tegenkwam, waarvan ik bij sommige hard moest nadenken eer het kwartje viel en de jeugdige contouren weer zichtbaar werden. Een buurmeisje van de overkant die, geen spat veranderd, onmiddellijk tot een hartelijke omhelzing overging en een uit het oog verloren vriendin. Daarnaast lieve neven en nichten, waar al heel wat jaren lagen tussen de laatste keer en deze ontmoeting. Iedereen heeft een gezin, beslommeringen, een eigen leven. Levens raken elkaar aan bij een dergelijk samenzijn.

Een van de redenen, waarom ik niet veel meer bij optredens ben van de oude band is omdat de muziek altijd onder mijn vel kruipt, in mijn benen en tenen gaat zitten en ik dan niet anders kan dan alle lichamelijke beslommeringen opzij te walsen, letterlijk en figuurlijk. Dat onze familiegenen allemaal met dat gegeven waren gevoed bleek wel uit het feit dat we bijna allemaal op de dansvloer stonden en zelfs mijn oudste broer op de valreep nog een nummertje meedeed. Het feestvarken mocht het podium op en kreeg de microfoon in zijn handen, zong zijn stem boven de instrumenten uit, zijn longen uit zijn lijf. Groot applaus en een stralend hoofd. Zo wil je wel tachtig worden.

Tussen elk nummer door was het happen naar zuurstof. ‘Je gaat te snel’, vond mijn jongste broertje. ‘Nee joh, dubbele passen, malle, maar altijd in de maat’. Zingen en dansen, de lang vervlogen jaren van de Toucan met zuslief en de avonden met de band in vol ornaat in een ogenblik terug. Bam.

Toch was er tussendoor nog een goed gesprek mogelijk. De uit het oog verloren vriendin en haar man bleken in IJsselstein te wonen en een aantal van mijn vrienden te kennen. Ze woonden naast een oud-leerling van me en hadden het regelmatig over mij gehad. We vertelden elkaar onze levensverhalen van dan af tot nu toe in een notendop, lief en leed, en in een oogwenk waren we terug in dezelfde sfeer van vroeger. Volksdansen, studie Nederlands, de uren blokken tussen de luiers op het middeleeuws tot vier uur ‘s nachts aan toe, het was er allemaal.

Met neef ontstond spontaan een gesprek over loslaten en opvoeden en hoe moeilijk het was om je eigen ervaringen los te weken en een nieuwe vorm van omgang te vinden met je eigen kroost en om ouderlijke gevoelens, onzekerheden en angsten niet bepalend te laten zijn in hun leven, juist als de onderlinge band tussen ouders en kinderen zo hecht is. Mooie waardevolle momenten in een kakofonie van al dat geroezemoes door de hoeveelheid gasten.

Buurmeisje wist mooie verhalen op te lepelen over mijn vader en de bus met het bagagerek er bovenop, de imperiaal, die zwaar beladen en hoog opgetast diende om het hele gezin naar Duitsland, Oostenrijk of zelfs Spanje te brengen. Wie deed dat nou in die tijd. We schrijven midden jaren zestig. Het was een unicum in de straat.

Ouderwets, zoals het vroeger een schoolfeest betaamde, floepten tegen half tien felle lichten aan. Haha. Bleke snoeten of juist opgewonden konen en een snelle actie om de zaal voor de volgende ochtend kerkbestendig te krijgen. Het leven gaat door.

Arme kleinkinderen die er ook waren en die een hele avond naar een stukje jaren zeventig hadden moeten kijken en luisteren. De dochter van nichtlief fluisterde me in het voorbij gaan toe, dat ze liever had willen ‘hakkuh’. Zelfs dan was de familie los gegaan.

Het feest was een straatlengte ver, heen was ik komen lopen en terug werd ik keurig net door oudste broer en schone zus afgezet. Met een mooi beeld van allen op het netvlies ook al waren we net niet helemaal compleet. Rijkdom aan ervaringen. Even een teug verse lucht en dan vier kleine trappen op, dat ging net. Al het kruid was nog niet verschoten.