Met de koerende duif erboven

Kort maar krachtig. Zo kan ik het buikgriepje omschrijven. Alsof je iets verkeerds gegeten hebt. Toen eenmaal alles binnenstebuiten was gekeerd, sudderde het hier en daar nog maar was het ergste leed geleden. Tja wat doe je op zo’n dag. Dan zijn de telefoon en ipad wel fijn voor dat broodnodige contact met de buitenwereld en met lief, die een tikkeltje bezorgd, maar niet té, naar het welzijn hengelde. Ons devies is een gevleugelde uitspraak van thuis’ We zijn niet van suiker’. Zo is dat.

Mijn taalcursus Hongaars neemt op deze manier een voorsprong. Met grote stappen sjees ik door de stof heen en herhaal en herhaal, om die oude grijze hersencellen maar te stimuleren. Een en ander beklijft niet meer zo makkelijk en helemaal niet als de begrippen welhaast ongrijpbaar zijn door de wonderlijke samenstellingen van letters. Vanmorgen belandde ik bij het hoofdstuk ‘meervoudsvormen‘. Dat is helemaal niet te doen. Stug volhouden.

Spannend, de eerste oploskoffie gaat erin. Ik blijf nog een tijdje hier boven, want je weet het maar nooit hoe de aangedane darmpjes daarop reageren.

Natuurlijk toch gisteren voor de wedstrijd naar beneden gegaan en genoten van de zee aan oranje. Enig chauvinisme is op dergelijke momenten op z’n plek. Ach, wat zal ik er van zeggen. De jongens deden hun best. Xavi schoot zijn team met een prachtig doelpunt de vermeende hemel in. Een scheidsrechter en een Var die niet goed genoeg observeren, is nou eenmaal iets waar niet tegen te vechten valt. Of wil ik het te graag. Gedane zaken nemen geen keer en het leven gaat weer door. Zoals ik naar Lief appte, ‘Het is voetbal en in de aard maar een spelletje’ Al is het die status al lang voorbij gestreefd. Ik was een tikkeltje bezorgd om de teleurstelling en het verwerken ervan bij het enorme oranje-legioen, maar op een paar hooligans na scheen de schade mee te vallen.

Lezen probeerde ik gisteren ook. Een stukje Tom Lanoye en een stukje Murat Isik, maar het koste moeite om de aandacht erbij te houden. Steeds betrapte ik me op een staren in het oneindige of op het feit dat, dwars door de te lezen zinnen heen, de tuin doorsijpelde of Lief en het vele werk in de tropenhitte. Er is daar namelijk een hittegolf gaande met temperaturen tegen de veertig graden aan. Lief doet het werk in de ochtenduren van vijf tot elf en daarna is het vooral verkoeling zoeken op schaduwrijke plekken of in het huis, dat met haar dikke muren de warmte prima buitensluit.

Zoonlief haalde voor mij bij de winkel ijskoude watermeloen, beschuit en een schaaltje vruchten. Ik had er onbedaarlijke trek in. Waarschijnlijk bevatte het iets wat het lichaam nodig had. Dus daar peuzelde ik in de avond van al waren mijn ogen groter dan mijn maag.

Als alles goed blijft gaan kan ik vanmiddag nog wat verhapstukken op de tuin. Er staat verder niets op het programma. ,

Stef Bos mijmert over het dwars-door-de-tijd-reizen dat je als oudere vaker kan doen, eenvoudigweg omdat er minder te doen valt en we echt aan onszelf toe mogen komen. Hij vertelt dat je er echt maar weinig voor nodig hebt om te vertrekken dan je verbeelding en een trigger en noemt dan ‘koerende duiven‘.

Onmiddellijk ben ik terug in de beginjaren tachtig, waar ik in de wijk een vrouw verpleegde die ernstig ziek was. Ik draaide er nachtdiensten.. Het was zo’n klein dorpshuisje in een smalle straat met een enorme ouderwetse boerentuin erachter. Om aan de bedompte lucht te ontsnappen die er in het piepkleine kamertje hing, ontgrendelde ik de achterdeur en liep even het paasje op de tuin in. Boven mijn hoofd koerde een duif. Indringend. Ik stond stil en luisterde. Keek naar de bloeiende dahlia’s en vond het maar oneerlijk, dat lijden der mensheid daarbinnen dat in groot contrast stond met het vredige tafereel daar buiten, slechts door een muur gescheiden. Stef heeft gelijk, want elke stap die ik daar deed, staat in mijn geheugen gegrift met de koerende duif erboven.