Zonnige momenten

Diepe buiging voor McEwan, het boek is uit maar dendert voorlopig nog door in de geest. Wel alvast het stof van ‘In de Mist van Golden Gate Park’ van Murat Isik afgeslagen, dat zich verzamelde in de maand dat hij moest wachten op het andere uit te lezen boek.

De Apenkooi was exact zo ik het me had voorgesteld. Een grote ruimte met allerlei apparaten waar de jeugd zich aan kon verslingeren, veel licht en toeters en bellen en daartussen door de kakofonie van overslaande kinderstemmen in opperste begeestering. De tafels voor de diverse verjaarsfeesten zaten eigenlijk in de open ruimte naast de grote hal, maar wel met zicht op de feestvreugde. Daar ‘hingen’ de volwassenen, vaders, moeders, opa’s en oma’s in afwachting en keken wat onbestemd naar het gekrioel in dat donkere gat met zijn neonverlichting en huilende, gillende en lachende kinderen.

Aan de tafel van Dribbel zaten dochterlief en schone zoon met zes lege stoelen om een tafel en bekertjes met twee kannen limonade. Ik trok er een stoel bij, zette de oren op Oost-Indisch, en probeerde het gesprek te voeren, wat uitmondde in flarden. Het wachten was op de taart om half vier en daarna de patatjes die voor half vijf gebakken moesten zijn, want dan sloot de keuken. Dribbel vloog me in opperste verbazing om de hals, ‘Oma, jij op mijn kinderfeestje’ en voelde zich zichtbaar vereerd.

Na een tijdje kwamen ze één voor één wat drinken en twee broertjes van de judo, een heel ander slag kinderen dan de rest, kwamen alvast bedeesd aan de tafel zitten. De taart liet op zich wachten en Dribbel wilde eerst de cadeautjes uitpakken. Tot mijn verbazing waren het grote en niet al te goedkope cadeaus, die in diepe blijdschap en met het oog op het volgende pakje werden ontvangen. De kleinste van de twee broertjes was minder verlegen en rende na de taart weer uitgelaten met de anderen mee.

Broer bleef stilletjes zitten in een hoekje. De jarige had van deze Oma het boek ‘Napoleon’ van Jacques Vriens gekregen, uit eigen voorraad, om zelf te lezen nu hij het al bijna kon. Ik vroeg het broertje of hij het wilde lezen. Dankbaar voor deze afleiding knikte hij en had het in een mum van tijd uit, vertelde dochterlief later. Ik was op dat punt weer weggegaan met tuitende oren en een verlangen naar stilte. Het bleek dat broer al kon lezen als de beste en van groep 3 naar groep 5 mocht. Aha, had ik het toch goed ingeschat.

Vandaag zou ik naar andere dochterlief, maar ze heeft buikgriepachtige klachten. De afspraak verschoven naar vrijdag. Dan is er nu tijd om de kamer eens ouderwets zelf te stofzuigen, nu Stoffie onder de hoede is van lief in Verweggistan en daarna kunnen de nieuwe gordijnen voor de slaapkamer worden opgehangen. Daar was ik gisteren per ongeluk tegen aangelopen toen ik naar de woonwinkel achter het speelparadijs ging.

Er is de hele ochtend regen voorspeld dus dat komt goed uit. Tijd voor wat huiselijke klussen. Vriendinlief heeft het druk in deze laatste schoolweek en gaat daarna onmiddellijk op vakantie, maar wat in het vat zit verzuurd niet. Een andere afspraak met mijn lieve kunstminnende vriendinnen staat al op de rol voor over twee weken. Dat kan nog net voordat het de jaarlijkse zussen-vakantieweek is. Naar Zeeland ditmaal. Zand, zee en wind met hopelijk veel zon en zonnige momenten.