Een voorwaarde voor het begrijpen

Ik zit in tweestrijd. Breitner en zijn doeken trekken aan mijn wensen, maar ook het schrijven, en het uitlezen van de laatste 48 bladzijden van Helden, het boek van Ian McEwan, dat niet snel af te raffelen valt maar wat respect en bezinning oproept. Het laatste ijzersterke deel, dat mij zoveel meer raakt dan alles wat daarvoor gelezen is. Met name ook de radartjes boven aan het werk zetten over schoonzus, de sterfelijkheid, het lijden, hoe een en ander verlichting kan zijn, hoe levens een wonderlijke loop kunnen nemen door hun geschiedenis heen, eigenlijk is het een blauwdruk van een doorsnee lang leven, zo herkenbaar, zo feilloos de vinger op de onmaakbaarheid van het leven dat zich voltrekt op de stroom van keuzes die men maakt of wat men opgedrongen krijgt. Ervaringen, herinneringen, omgeving, vrienden, gezinnen, omstandigheden, met betrekking tot politiek, religie, gemeenschappen waartoe een mens behoort, denken, aard, karakter, ontmoetingen, harten die open gaan of juist zich sluiten door al die dingen en die daarmee een wezenlijke weg inslaan. Kortom alles wat leven behelst.

Het boek vervult me ook met weemoed. Ik denk aan een indringende vraag van Peggy Lee aan haar vrienden: ‘Is that all there is, my Friends’ waarin berusting doorklinkt en dat we er dan maar het beste van moeten maken, want alles is van voorbije aard. Tijd snelt voort.

Vooralsnog moest ik vanmorgen vroeg eerst op een pakje wachten, waar ik naar had uitgekeken. En straks komt er nog een pakje met de bestelde verf.

Dribbel is jarig, maar viert tegelijk vanmiddag zijn kinderfeest met zijn vriendinnen en vrienden in het paradijs dat we vroeger ‘De Apenkooi’ zouden hebben genoemd. Afgesproken met dochter dat ik daar misschien even langs wip, want tegen zessen zijn ze pas thuis, begint de voetbalwedstrijd Nederland-Roemenië en zal hij totaal afgeknoedeld zijn. Zondag is het feest met de familie.

Lief houdt me op de hoogte van de perikelen in Nagypeterd. De slakken zijn los nu regen en afkoeling ook daar haar best doet, om de dorstige natuur een handje te helpen. Er komen foto’s langs van wilde Cichorei en lange slijmerige bleke-betten-slakken met wiebelende huisjes op hun rug. De juf in mij wil dat kinderen hun tocht volgen langs het slijmerige spoor. ‘Slakken zijn knappe beesten,’ vonden wij en daar waren we als groep eensgezind in, ‘Want ze kunnen tekenen. Pak maar een zwart papier en zet de slak ergens aan de rand.’ Die experimenten hebben we veelvuldig uitgevoerd.

De nachten zijn het nog niet helemaal. Ik mis het vertrouwde baken aan de andere kant, waarvan ik weet dat het maar voor even is. Even schurken, even ideeën uitwisselen, gedachten delen, plannen maken en bespreken. Dat laatste doen we wel per app en met videobellen maar dat is niet helemaal hetzelfde en de gezelligheid van de maaltijden staat op eenzame hoogte. De smaak, voor zover dat bij mij al niet het geval was, gaat eraf als het niet gedeeld kan worden. Nog even volhouden.

In de avonduren kijk ik tussen flarden voetbal door, naar een aandoenlijke Koreaanse serie over de Extraordinary Attorney Woo, een autistische advocaat die op haar geheel eigenzinnige wijze het hele wetboek kan oplepelen en soms tegen de reikwijdte van haar gevoelens oploopt. Al met al zijn het ontroerende afleveringen. Goed voor een lach en een traan. Een aanrader, omdat het de wonderlijke wereld van haar denkwijze inzichtelijk maakt. Een voorwaarde voor het begrijpen.