Een en ander is rechtgetrokken

Een hele blog geschreven, het willen posten en dan tot ontzetting bemerken dat je kennelijk op een verkeerde knop hebt gedrukt. Vena, vidi, foetsie. Stoom uit mijn oren en verwoede pogingen om het terug te halen ten spijt, eenmaal opgelost in de aether, blijft iets weg. Zure les. Wat geschreven is is uit mijn hoofd verdwenen, dus een nieuw item dan maar. Het ging over dromen, toneelspel op school, hoogwerkers en weer gaan schilderen in de Bernagie als het werk in de tuin gedaan is. Dat kan nog wel eens even duren. In ieder geval is de watervermengbare olieverf besteld om daar te kunnen gebruiken.

Vandaag neem ik een dag rust. De afgelopen dagen waren weer druk genoeg. Morgen is Dribbel zijn echte verjaardag, dan wip ik even aan, want het echte feest is pas zondag. Misschien dat ik dan langs Breitners tentoonstelling in Laren wip. Heb wel zin in wat inspiratie. Gisteren sprak een van de tuinders me aan en wees op de dames schaap aan de overkant van de sloot, die luid stonden te blaten of te grazen. Hij vond het een prachtig object om te schilderen. Maar ik overtuigde hem dat eerst het tuinwerk gedaan moest zijn, dan kunnen we voort.

‘Lessen’ van Ian McEwan is bijna uit. Het is een beetje confronterend, omdat je door de hoofdpersoon zijn leven wandelt, wat betekent dat je zijn jeugd, de gloriedagen, het berustende ouder worden en dan het verlies van interesse in een aantal zaken tijdens de ouderdom voorgeschoteld krijgt. Een tikkeltje neus op de feiten, al is er van het laatste nog geen sprake maar zijn de bijbehorende stappen terug een feit. Ik ben aan de laatste hoofdstukken bezig en ben benieuwd of er nog een wending komt.

Het tekendagboek gaat onverdroten voort al heb ik hier wat minder tijd. Schilderen wil nog niet echt lukken, daar zouden dit soort pas-op-de-plaats-dagen uitstekend voor zijn. Van de week wil ik ook een bezoek brengen aan de oude Hortus in Utrecht. Niets fijners om even doorheen te wandelen en vooral ook er doorheen te mijmeren. Altijd roept het diverse dierbare beelden op. Die van mijn moeder, die van de kinderen toen ze nog jong waren, die van Lief en mij vroeger als we door de binnenstad slenterden, koffie dronken in het dorstige Hart, dat op de hoek van de Dorstige Hartsteeg lag en we de oude hofjes bezochten waar de hortus steevast bij hoorde. .

Het wordt eveneens tijd voor een bezoek aan de vlindertuin, want daar zal het verpoppen in volle gang zijn en niets is zo ontroerend als een vlinder uit zijn pop zien komen. Geboorte van schoonheid. Vanaf 6 juli is de vlindertuin weer open.

In het kader van het verdwenen blog zoek ik bij het tijdschrift filosofie in de short reads iets over kwijtraken en stuit op een overpeinzing van Femke van Hout. Ze beschrijft uit de film ‘Wristcutters: A Love Story’ het zwarte gat onder de passagiersstoel van een autootje en alles wat je onder die stoel laat rollen verdwijnt in het niets, rolletjes pepermunt, papiertjes, flesjes noem het maar. Ik ken het verschijnsel wel van de wasmachine met sokkenparen waarvan er ook altijd een op de loop gaat, maar verder heb ik een vrij betrouwbare heilige die me helpt. Het is ‘Heilige Antonius, Beste vriend’, die ik trouwens vanmorgen vergeten ben aan te roepen. Dat zal het geweest zijn. Gerustgesteld sluit ik af. Een en ander is rechtgetrokken.

P.S: De foto’s horen bij de verdwenen blog. Pruim, appel en doorgangetje naar de tuin van dochterlief.