Vrede en vriendschap op kleine schaal

‘Wanneer weet je dat je een geweldige leerkracht hebt’, vraagt wordpress vandaag. Dat is wel heel toevallig. Gisteren op de verjaardag van onze jongste telg van de familie, kreeg ik het rapport van de kleine krullebol onder ogen. Er stonden woorden in als ‘stiekem’, ondeugend, wil niet luisteren, en verder een stroom van aannames, geïnterpreteerd vanuit de leerkracht zelf. Het rapport zegt dus heel veel over deze juf, die vermoedelijk moeite heeft met het springerige karakter van onze krullebol en hem niet weet mee te krijgen in het proces. Het rapport telde slechts anderhalf A4 en dan nog drie of vierregelig per onderwerp.

De vraag aan deze mevrouw is of ze is uitgegaan van het kind en zijn beleving of van haar eigen handelen en haar beleving. Ik vermoed het laatste. Dit is de vraag die de teleurgestelde schone dochter en zoonlief zouden kunnen stellen bij het oudergesprek. Vooral de moeder is verontwaardigd en bedroefd met dit beeld van haar lieve oudste. Dan zit je al in de emotionele sfeer en is dat een goed uitgangspunt voor een gesprek.

Als stagiaires bij mij kwamen met verhalen over iemand ‘een rotkind’ vinden of ‘een hekel hebben aan die en die‘ vroeg ik ze altijd naar het waarom en of ze meenden een band te hebben opgebouwd met zo’n kind. Vaak was het antwoord dan dat ze niet wilden luisteren, kattenkwaad uithaalden met hun vriendjes of altijd de baas wilden spelen. Kortom dat zij hun overwicht op het kind kwijt waren. Dat is het boeiende van lesgeven. Dat je er vooral van uit moet gaan dat het veel zegt over de eigen tekortkomingen. Lastig, maar als ze eenmaal door hebben hoe het werkt, dan heb je het overgrote deel van de problemen al getackeld en daar lopen ze stage voor. Deze juf heeft nog een weg te gaan en dat is weer afhankelijk van de sfeer in school, de collega’s, hun kijk op kinderen en het ontwikkelingsproces. Allemaal factoren die meespelen in het geheel.

Kinderen die opvallen worden buitenbeentjes genoemd omdat ze niet in het systeem passen. Zaak is om het om te draaien. Ons systeem is niet passend genoeg om deze kinderen mee te nemen. Daar moet aan gesleuteld worden.

Het was een hectisch begin van de verjaardag van zijn zus. Één jaar was ze geworden en lag nog als doornroosje te slapen. Ik was er al vroeg voor mijn doen, maar ik wilde graag iedereen zien. En dochter en zoon zijn altijd vroeg op pad. Er was zorgvuldig gekozen voor een breed zonwerend scherm boven de tafel. Er waren al hapjes, taart kwam pas langs toen kleindochter als een prinsesje beneden kwam, met een prachtige roze jurk aan en slofjes met roesjes en kanten, een haarbandje in het haar. Helemaal jarig. Toen de taart voor haar neus gehouden werd, graaide ze met haar handje in de verleidelijke berg slagroom vlak voor haar kleine neusje en likte naar alle tevredenheid het lekkers weg.

Op het gras waren twee opblaasbadjes met glijbaantje en enkel-diep water, een voor de allerkleinsten en een voor de belhamels met hun waterspuiten en andere grappen en grollen.

Toen de andere opa en oma binnenkwamen met hun enorme berg aan hapjes en eten, baklava, durum, zachte broodjes met feta-vulling en nog veel meer was het feest compleet. Een overvloed naar ‘s lands wijs en ‘s lands eer.

Het was een komen en gaan van kinderen, gekrioel van de kleintjes in het bad, ouders die tussendoor nog een gesprek probeerden aan te knopen, geanimeerde gesprekken over voetbalcarrières van de mannen, het EK, vooral tegen het licht van de verschillende nationaliteiten, Turks, Frans, Moluks, Duits, maakte het een en ander des te interessanter. Helpende handen hier en daar en een stralende jarige van het begin tot het eind. Niet al te grote cadeaus gelukkig, maar echt de vervulling van de kleine wensen. Vrede en vriendschap op een kleine schaal.