Onbevangen en onbezwaard

De tuin was gewoon nog helemaal zichzelf, daar waar ik haar maandag gelaten had. Rommelig en chaotisch. Het zorgde ervoor dat de zinnen verzet moesten worden. Een zucht, schouders eronder en met handschoenen aan, de snoeischaar en de zaag onder handbereik, de kruiwagen naast het perk, aan de slag. Als lang gras ben je sowieso de pineut, om over de uit hun kluiten gegroeide brandnetels maar te zwijgen. Doel: Het gevlochten wilgentenen hekje tussen de tuin van dochter en mij onkruidvrij maken, de framboos er idyllisch overheen leiden. Daarvoor moest ik zowel in haar tuin als in mijn tuin aan de gang. Het snoeien ging snel en gaf onmiddellijk resultaat. De brandnetels hadden wel functie gehad. Ze hadden de geranium en de wilde Bertram in toom gehouden. Deze lieverds, beiden in bloei, vielen zonder die stut als slappe ledepoppen om. Alles heeft nut en functie.

Vogeltje fleurde de boel op met hele schelle en lange trillers. Ik kon niet gewaarworden waar ze zich ophield en het geluid kon ik ook niet thuisbrengen. ‘Gebruik je app dan ma’, hoor ik zoonlief nu pas zeggen. O ja, ik had een betere app gekregen via hem. Volgende keer maar weer.

In de tuin van dochterlief stonden twee scheve perenboompjes wel met peer maar klein. Ook daar tierden de lange sladoods welig. Wijs geworden door de vorige keer had ik nu mijn trui met lange mouwen aangehouden. Voor de wilg moest de zaag er aan te pas komen. De perenbomen even lucht en ruimte geven aan alle kanten en op een ingenieuze wijze weer recht trekken. Ziezo nu was het al veel meer dat romantische zicht als het beeld in mijn hoofd. Een gevlochten hekje met de vrolijke rozerode frambozen er als een topping op. De wilgentakken die van de boom afkwamen verwerkte ik direct in de gevlochten afscheiding van de composthoop. Weg is weg.

Het was goed te doen, maar als de zon door de wolken heen piepte was het onmiddellijk tien graden warmer. Alle tuinen lagen er verder maar verlaten bij en dat zal misschien de reden zijn geweest.

Rond een uur of half vier vond ik het welletjes en sloot de boel af. Reiger op mijn pad langs de sloot bekeek me argwanend maar bleef gewaagd dichtbij staan en vloog niet op. Kraai hield het voor gezien en ging krassend op een paal aan de overkant van de sloot zitten. Er stond al een grote vrijdagfile, dat betekende binnendoor naar huis. Het was een goede dag geweest.

Hoog boven de gierzwaluwen trekt een zonverlicht zilveren vliegtuig een kaarsrechte streep door het blauwe zwerk. Waar brengt hij zijn mensen heen. Later rafelde de strakke witte lijn uit tot een wollige brede strook. Het is nog stil buiten. Vandaag is kleindochter jarig en straks is er ter verhoging van de feestvreugde een zwembadje in de tuin voor de kleintjes. Goed plan omdat de temperatuur vandaag weer oploopt.

In de nieuwe Zin-magazine schrijft Lifestylejournalist Karin Kuijpers over haar oma-zijn. Ze dacht dat je dan heel oud moest zijn en vond zichzelf nog maar piep toen haar eerste kleinzoon geboren werd. Maar nu prijst ze zich meer dan gelukkig omdat ‘het kind in haar er weer uit mocht’. Het is waar. Dat maakt oma-of-opa-zijn zo heerlijk. En eenmaal kind geworden met die kleine porken dan gaat dat kind niet meer weg. Die blijft door alles heen spelen. Laten we vooral niet vergeten kind te blijven en verwondert te zijn, ook al ben je geen oma. Onbevangen en onbezwaard.