Ik hou mijn hart vast

En wat ligt daar een beetje weggekropen te verstoffen. Het heen-en-weer-schriftje van de groep. Samen met vriendinlief opgezet, zodat we van elkaar weten wat er allemaal speelt. Voornamelijk kind-info en hier en daar aanvullingen op de projecten en op de observaties. Namen van de kinderen roepen veel beelden op. Dat kleine meisje, dat heel lang geen woord gezegd heeft en alleen maar met grote ogen aan het kijken was, of die twee jongens die elkaar konden stimuleren tot en met, maar dan wel in alle facetten, ook in het eigenwilletje. Kleine verdrietjes bij het weggaan. En ineens zie k de oude zwaaikist weer voor me, die er toe diende het leed te verzachten. Dan gingen we samen op de zwaaikist zitten en konden dan de ouders een rondje school zien maken omdat alle bouwen op de gemeenschapsruimte uitkwamen en maar zwaaien. Ergens staat dat Momfer aan het ramedammen is en daar moet ik heimelijk om gniffelen. Momfer(naar de fabeltjeskrant vernoemd)is een mol, onze handpop. We behandelden de moskee en de katholieke kerk. Gelukkig hadden we wat moskeegangers tussen de kinderen zitten, die ons er alles over konden vertellen. We zijn er ook op bezoek geweest. Alles met in het achterhoofd de gouden regel van vroeger: ’Onbekend maakt onbemind’. Ze is nog altijd van kracht.

De ideeën voor de weeksluiting staan er ook in. Een optreden met ‘A la Presi’ en een lied van Michael Jackson, waarbij de kinderen compleet met hoed en handschoenen los konden gaan in een kleine choreografie.

Dochterlief heeft er ook nog ingeschreven toen ze een dag had ingevallen, op een wendag nota bene. Dan had ze ook te zorgen voor de achtstejaars, die op die momenten naar de onderbouw gingen, zodat de rest door kon schuiven. Doorgaans een perfecte leeftijd, die groep acht, want ze ontfermen zich met ziel en zaligheid over de ‘kleintjes’. Verderop wordt er geschreven over het project met worm en het wormenhotel en de zee met tante kwal en haar vrienden en zie ik het hoekje onder de trap van het speelhuis, waar we met blauwe crêpe-papieren slingers een zee hebben geënsceneerd en de vissen ertussen opgehangen. Ik meen te weten dat het een project van Tralala-Tralali was, de paradijsvogel, die op zoek ging naar vriendjes omdat ze zo verschrikkelijk alleen was. Wat was dat toch ook heerlijk om te doen. En wat hebben we allemaal hard gewerkt in die dagen.

Een interessante eigenschap van mezelf, ik merk dat ik steeds tussen de regels door schrijf, niet op de lijntjes dus, terwijl vriendinlief en dochter dat wel keurig doen. Een ongeleid projectiel die juf, dat is wel duidelijk, haha.

Gisteren heb ik een rustdag ingelast en ben alleen naar twee kringlopen gegaan, waar ik steeds meer klaar mee ben, omdat ik niets meer nodig heb. We hebben alles al en wat overtollig is gaat naar diezelfde kringloop. De stapel te lezen boeken aan het hoofdeinde van het bed zorgt ervoor dat ik zelfs de boeken links laat liggen. Bij een mooie beslagen kist heb ik nog even staan twijfelen, maar toch wijselijk besloten de schoonheid lekker te laten staan. Daar wordt vast een ander erg blij van.

Zoonlief heeft gisteren bij de Nedereindse plas een prachtige foto van een opstijgende lepelaar geschoten. Ik moet toch weer eens kijken of ik de fiets nog aan de praat krijg en dan weer eens de plas rond fietsen. Lang geleden dat ik daar ben geweest.

Nu eerst richting tuin, want de zon schijnt uitbundig en het wordt een mooie dag. Eens kijken wat ik aantref aan achterstallig onderhoud. Ik hou mijn hart vast.