Dat dan weer wel

Spoorslags, nou ja, wel met Truus natuurlijk, richting Amersfoort waar ik precies tegelijk met zoonlief aankwam, die inmiddels de oudste, de al wat grotere krullebol, uit school had gehaald. De voetbalplaatjes die ik in Nagypeterd bij alle boodschappen kreeg, werden in grote dankbaarheid aangenomen. Een kinderhand is gauw gevuld. Het waren er nog best veel.

Ik had nog overwogen om ze door te geven aan een volgende klant, maar ik was blij dat niet gedaan te hebben, want de plaatjes van voetballers waren internationaal. Het uitpakken was het leukst en leverde iedere keer een gejuich op. De volgende stap wordt natuurlijk dat ‘oma’ op zoek gaat naar een boek om ze in te plakken. Het leek me een toepasselijk cadeau want de kleine pork, vier jaar oud, had net zijn eerste training erop zitten. Zaterdag mag hij nog even ruiken aan een voetbalwedstrijd, maar daarna gaan ze toch een paar jaar wachten. Een onder-zeven elftal is voor een vierjarige net een brug te ver, een te groot verschil met al die lange lijven naast hem, die ook nog eens vinden dat hij dan een ‘sukkel’ is als hij een bal mist met zijn dribbelbenen. Niet bevorderlijk voor je eigenwaarde of zelfbeeld. Een wijs besluit.

De voetbal schoenen en de schattige ieniemienie scheenbeschermers komen op tafel en daarna wil hij in tenue laten zien wat hij kan, zonder de voetbalschoenen, die mogen binnen niet. Het zit in de genen van twee kanten, dus hij komt er wel. Nu kan hij zich uitleven op de voetbalplaatjes. Eerst even onderhandelen met kleine broer die net, als beloning voor de zindelijkheid, twee kleine speelgoedmotoren heeft gekregen, waarbij een gouden zit. Gewiekst vraagt hij of hij die laatste mag, als broerlief dan de voetbalplaatjes krijgt in de wetenschap dat de belangstelling voor de plaatjes niet verder zal gaan dan ‘eventjes’.

Kleindochter komt ook uit haar middagslaapje en kijkt me verwonderd aan in de veilige armen van papa. Wie is die mevrouw. Ze heeft me nauwelijks gezien in haar bijna eerste levensjaar. Vol trots laat ze, na het ijs gebroken is, zien hoeveel stappen er al achter elkaar gezet kunnen worden. Ik stel zoonlief voor dat ik voor hen ga koken. Gehaktballetjes in tomatensaus en spaghetti, spaghetti con polpette dus. Wel aangepast aan de kinderen, zonder zout maar mét Italiaanse kruiden erin en in de saus de uien en de verse basilicum.

Daarvoor moeten we een boodschap halen en dat werd een ‘terug in de tijd’ op hoog niveau. Met drie kleintjes, waarbij de jongens hun oren bij tijd en wijle op standje Oost-Indisch hebben, door de winkel is bijna een brug te ver. Achteraf was ik blij niet alleen met die schatjes op stap te zijn gegaan, zoals ik aanvankelijk van plan was. Af en toe volgt er een opvoedend gesprek van zoons kant, terwijl ik kalm de ingrediënten bij elkaar zoek en ze zo eerlijk mogelijk verdeel over de twee kleine karretjes. De jongste heeft binnen een seconde zijn vingertjes in het pakje bessen weten te wurmen en pulkt er slim telkens een uit. Het boeffie.

De krullebol wil geen gehaktbal maar een hamburger. Dat is een fluitje van een cent. Uitjes bakken, zelfgedraaide balletjes erin, frito erbij, de Italiaanse kruiden erdoor, basilicum toevoegen, twee balletjes plat maken en apart bakken, spaghetti er los bij en eventueel de saus, die op een vraag van zoonlief ze niet wilden. Inmiddels was mijn schone dochter thuisgekomen van het werk en zei terecht: ‘Geen keuze geven’.

Wie er het meest zat te smikkelen? De allerkleinste, met ‘haar tien geboden’, zou mijn moeder zeggen en een verheerlijkte blik in de ogen. Tegen half zeven nam ik de kuierlatten, nog nagenietend van een enerverend middagje. Dat dan weer wel.