Het verleden haalt het heden in

Haha. ‘Wat ga je doen nu je met pensioen bent’, vraagt Word Press, ‘Niets, vooral afwachten wat op je pad komt en als het te lang duurt iets zelf ondernemen’. Dat werkt, kan ik uit ervaring vertellen.

De weg van Regensburg naar Nederland ging ook weer voorspoedig. Wat waren die beren ook al weer. O ja, het inchecken, die ene gluurder naar een vrouw alleen, en het hotel an sich. Achteraf waren er geen obstakels die van belang waren, laat staan deze issues. Zo zie je maar weer. Gedachten zijn altijd groter. Vanmorgen om vijf uur gedouched, de zeep bleek een chocolaatje en de shampoo een paar wattenstaafjes en een oogwatje. Ze lagen boven op de handdoeken en omdat het een duurzaam hotel was dacht ik dat ze ook duurzame zeep en shampoo hadden neergelegd. De douchegel in de handzame zeepbus was er gelukkig ook.

Zes uur precies was de aftrap. Benzinestation al snel gevonden en met een volle tank de ochtendzon in. De 3 is een lange weg die ideaal is als je snel van A naar B wil of in mijn geval van Z naar N. Om ongeveer half twee was ik, eigenlijk vlak bij huis, nog een late brunch gaan halen omdat er onderweg van Arnhem naar Nederland langs de weg maar weinig te vinden was. Misschien gaf ik mezelf ook de tijd niet om te zoeken. Ik rook de stal. Zoonlief kwam het rolkoffertje en de tassen halen.

Het welkomstcomité, schone dochter en zoonlief, bleven nog even gezelschap houden en kregen de eerste verhalen over hen uitgestort. Een stapeltje post lag op me te wachten. Ik wilde gisteren al verder schrijven, maar Oranje begon en niets was verleidelijker dan met een bakje chips en een goed glas Balaton sauvignon naar een potje voetbal te kijken. Bij de nabesprekingen zakte ik weg in een diepe slaap en haalde in een klap alle verloren droomuren in. Om kwart over een schrok ik wakker en stommelde naar boven, naar dat bed, dat zo veel groter leek zonder mijn vertrouwde warme lief.

Vanmorgen gingen de luikjes al om half zes open en keek ik in het badende licht van de dag. Het wolkendek als een dikke grijzige deken boven de daken en het groen. Er scheerden gierzwaluwen voor de ramen. ‘Ze zijn weer terug in de dakgoot’ had zoonlief geschreven en jawel hoor, als vanouds. Zo heerlijk om de nijvere beestjes te zien. Het balkon moet wat geciviliseerd worden maar er staan wat planten uitbundig te bloeien. Daar ga ik vandaag eerst maar eens aan beginnen. Dankzij de vele regen heeft alles een groeispurt gemaakt. Het viel me bij het binnenrijden van de stad al op hoe groen het hier is, en hoe welig het tiert.

Vandaag is zoonlief jarig. Ik vond voor hem een prachtige T-shirt met een grafisch ontwerp van een origami vogel. Hij mocht zelf kleur, maat en ronde nek of V-hals kiezen, want op de bonnefooi iets aanschaffen doe ik bij geen van de schatjes meer als het om zo’n persoonlijk cadeau gaat. Facebook stuurt me een aandoenlijke kleine zoon die met behulp van mij de taart aansnijdt, ik denk op zijn zesde verjaardag. Nu geen beschuit, bloemetje en thee op bed voor hem. Dat is hij letterlijk ontgroeid. Hij kwam fluks naar beneden om koffie te halen toen hij mij hoorde scharrelen. De eerste knuffel heeft hij wel ontvangen, dat ontgroeien ze gelukkig nooit.

Vertrouwd beeld. De kinderen gaan naar school. Ze komen met tassen en honden, vaders, moeders, fietsen, zusjes en broers aangelopen. Het is 8.19 uur. Het zijn er in deze buurt heel wat.

Zoonlief heeft de badkamer schoongepoetst met baking soda en natuurazijn. Dat aloude middel doet het nog steeds fantastisch. Hij heeft er de voegen mee aangepakt en ineens weet ik weer, dat het een perfect middel is om ook de toiletten schoon te houden. Iets om te onthouden voor de Hoff, waar het water heel erg kalkrijk is. Ik was het vergeten. Zo zie je maar weer. Het verleden haalt het heden in.