Als een warme deken

Ziezo, hotel is betaald, de laatste was gedraaid, de koffer gepakt op wat klein spul na en het vignet voor Oostenrijk online besteld en toegestuurd. Voor Hongarije heb ik een jaarvignet. De stortregens van gisteren hebben plaats gemaakt voor een heerlijk zonnetje die er de hele dag beloofd te zijn en nu is het genieten van het korenbloemenblauw, dat zich weelderig laat bewonderen. De knoppen van de gedroogde klaprozen mogen in een pot. Vanmorgen vroeg zag ik de eerste bloem in de pompoen. Dankzij de regen waren de miezerige courgettes helemaal bijgetrokken en hadden ook een flinke groeispurt laten zien. Een bloemensteel van de aangevreten stokrozen heeft het overleeft. Er zitten witte bloemen in tot onze verbazing. Ik kan me niet eens herinneren of dat vorig jaar ook zo was. Je zou denken van wel.

Als er iemand achter blijft dan hoef je niet het hele huis te poetsen, dus het wordt een relaxte laatste dag. Straks gaan we tanken en benzine halen voor de grote maaier. Er moeten nog wat spullen uit het atelier komen. De etspers laat ik hier staan, dan koop ik er een in Nederland bij. Maar het geschepte papier mag mee evenals de etspen en het overgebleven tetrakarton. Lief inspecteert de bomen in de hof. De walnoot overstijgt de rode prunus, die moet een behoorlijk eind teruggesnoeid. Al een week is hij zo bezig kleine klussen in zijn hoofd te verzamelen voor de komende weken en voor mij maakt hij nog op het nippertje de paden naar de Datsja extra vrij van onkruid, dat qua groei dankzij de regen ineens ook pompoensnelheid heeft gekregen.

Gisteren op televisie zag ik een stukje Oerol. Cornal Maas presenteert het deze hele week En heeft elke dag andere gasten waarmee hij de voorstellingen bespreekt. Gisteren waren dat Monique van der Ven en Edwin de Vries die drie voorstellingen hadden gezien. We hoorden een prachtig meerstemmig a capella groep van de voorstelling De Dansers met de titel ‘Een dansconcert op de rand van de toekomst’. Daarna was Bart Eysink-Smeets in zijn keukentje bezig een gebakken ei en een kop koffie te maken voor zijn bezoek, Carolien Borgers. Het kunstwerk staat midden op het wad en heeft de toepasselijke naam: ‘Wat ben ik aan het negeren wat mij tot aan de lippen staat’. Ongeacht eb of vloed blijft hij onverdroten doorgaan tot ze bij stijgend water na de maaltijd met een fles wijn bovenop de kastjes moeten zitten. Iets om lang en goed over na te denken. Dat is kunst met een grote -K-. Kabbelende Keukens, Kranige houding en een krachtig statement.

Het was weer even genieten. Van het eerste toneel ‘Leef’, zagen we alleen wat flarden maar Monique en Edwin waren er zeer van onder de indruk. Cultuur in haar grootste bron, de natuur. Niets werkt zo aanvullend. Het ontroert, juist omdat de hele entourage er om vraagt om stil te zijn en te kijken, om elk onderdeel in je op te nemen en te ervaren dat de schoonheid van beiden elkaar omarmt als een warme deken.