Meer te zien dan je denkt

We zitten samen onder het afdak op het terras met name om de onberekenbare buien die inmiddels wel aan het wegebben zijn. Vanmorgen lag er een verrassing in de brievenbus voor ons samen. Een mooie grote enveloppe met de plakstrips van Magyaer posta Budapést erop. Een prachtige adressticker achterop geplakt met een klein vosje. Vriendinlief las over mijn vorige post uit Texel en bedacht zich ineens dat dat natuurlijk altijd kon. Ze is al elke dag blij met de blog, maar er was ook nog zoiets als die ouwe gouwe correspondentie. Warm en handgeschreven komt elk woord dubbel tot leven. Er rolden twee prachtige boekenleggers uit en een zelfbedrukte linoleumsnede van eigen creatie als briefpapier met daarbij de opdracht: ‘Wie leest, die leeft’. En zo is het maar net. De aanhef van de brief begint met ‘Dag lieve Hongaars-Nederlandse boekenwurmen, hoftuinder & kunstenares’ Zo lief. Heel verrassend begin van de dag. De brievenbus zat trouwens vol want de Groene was ook gearriveerd.

De boekenleggers zijn prachtig en Lief kiest Kees van Dongen, ‘Dame in een zwarte hoed’, het deed hem aan mijn doeken denken, zei hij. Haha. Dat vond ik wel heel erg flatteus van hem, maar stiekem streelt het toch. Af en toe je ego opgepoetst krijgen, is natuurlijk nooit verkeerd. Voor mij bleef Jan Wiegers over en dat was ook al een schot in de roos. Ken uw pappenheimers en vriendinlief kent me bijna van haver tot gort.

De dag kon helemaal niet meer stuk toen we binnen een half uur de Veldwesp en haar solitaire raat(nest) hadden ontdek in een oude urn, daarna de Cetonia aurata(de gouden tor) zagen en heel duidelijk de felgele wielewaal konden zien vliegen van de es naar de berk. Ajeto. Meestal hoor je hem wel met zijn eigenzinnige geluid, maar zien doe je hem zelden. Gisteren kreeg ik op de datsja al bezoek van een kleine harige gifgele rups, dankbaar object voor het tekendagboek even als de linoleumsnede van vriendinlief.

Er stromen uitnodigingen binnen voor leuke feesten in de loop van het jaar, waar we vermoedelijk helaas niet bij zullen zijn. Dat zijn de keuzes, die we maken, moeten kiezen is altijd moeilijk. Het is ook afhankelijk van het weer. In de winter is rijden misschien wel een brug te ver. We zullen zien.

Marja Pruis haar nieuwe column begint opgewekt. ‘Het wordt weer tijd voor mooie dingen’ had ze in haar eigen agenda geschreven. Daarbij kwam een lijstje met Een mooi parfum, een film, een glas wijn, een restaurant, muziek, de poes die een poot op je schoot legt en om een aai vraagt, een fietstocht naar een verre vriend. Ze deelt wat van haar eigen mooie pas beleefde momenten. Eigenlijk is het iedere dag tijd voor mooie dingen en het wonderlijke is, dat die er ook bijna altijd zijn, maar zich vermommen als routine, of gewoontjes, of huis-tuin-en-keuken-momenten en die allemaal schitteren in hun eigen grootheid. De tor van net was kunstig en prachtig van kleur. De raat van de veldwesp was ook al zo’n schoonheid van heel doorzichtig weefsel. De hagedis die zich hier vaker laat zien heeft met haar groen/turquoise hoofdje allang de show gestolen. De grappige sokkippen van de buurman toveren iedere dag een nieuw vers à la Annie in mijn hoofd, de merel heft om mij een plezier te doen een half uur lang de mooiste trillers aan samen met haar kroost. Binnen de kortste keren klinkt er een concert, het concertgebouw waardig. Zo gaat het de hele dag. Overal waar je kijkt, gebeurt iets. Mijn ogen staan tegenwoordig op steeltjes en dat heeft alles te maken met de tijd die er is, om dat te doen. Had ik er bij stil gestaan dan had ik vaker tijd vrij gemaakt om te zitten en te kijken, want op de keper beschouwd is er altijd meer te zien dan je denkt.