We zullen zien

Gisterenavond keek ik naar een uitzending van de Vara over Sonja Barend. Zij werd destijds in 2020 80 jaar en werd geroemd en genoemd door andere Vara-Coryfeeën. Veelvuldige stukjes van haar reilen en zeilen gedurende de jaren dat ze als talkshowhost werkte en niet terug deinsde om ongezouten haar mening te geven als ze een andere mening had dan de geïnterviewde gast. Sommige gasten voelden zich bedrogen als ze daar zaten, omdat ze dachten dat ze er zaten om over een heel ander onderwerp te praten. Het was een spraakmakend en kritisch, fel maar tegelijk ook humoristisch programma.

Bij het zien van de rij gasten uit het verleden die allemaal langs kwamen was er een vleugje weemoed. Zoveel mensen die er nu niet meer zijn, te vroeg vaak een grens zijn overgegaan. De tijd gevangen in het hoofd van Sonja zelf en in het programma over haar. Ze heeft geschiedenis geschreven en niet altijd vlekkeloos, maar als vrouw kon ze voor mij niet stuk in dat bolwerk van mannen, waar ze met al haar charme en vrouwelijkheid, maar ook met scherp en kritisch vermogen weerstand kon bieden. Blauwe plekken, butsen op de ziel, schaafwonden met venijn aangebracht door derden, ze leek er boven te staan en ging onverdroten voort. Dat doorzettingsvermogen en het zich niet laten voegen tot wat het gros wilde, maakte haar trotser, sterker, gedurfder en soms gewaagder. Respect voor die vrouw.

Appje van schone zoon, die een heerlijk kampeerweekend met het hele gezin aan het houden zijn in hun handzame caravan. In de herfst gaan ze met z’n vieren naar Wenen met de trein. Na een paar dagen huren ze daar een auto en komen naar hier. Wat een heerlijk vooruitzicht. Iets om naar uit te kijken.

Lief had gisteren van de zolder twee oude volle tassen naar beneden gehaald om te kijken welke geheimen die aan het herbergen waren. Ik schilderde mijn doek af in de Datsja en hij zat op een stoel ervoor. Af en toe ging ik kijken naar de vondst. Het bleek een goede werphengel te zijn die nog helemaal intact was en in de andere tas zat zijn vondst die hij had gedaan, tijdens het uitlaten van de roedel honden die ze destijds hadden, rond de oefenterreinen van het leger. Lading losse flodders, zo’n prachtige ketting die hij om zijn hals legde, een oude buitenhelm, die hij op zijn hoofd prikte en een oude doorlader. Ik kwam niet meer bij van het lachen. Zo potsierlijk en dat bij hem, pacifist van het eerste uur. Hijs de banieren, zwaai de vaandels, sla de pauken aan. Alors, on y va!

Het hotel is geboekt dankzij zoonlief die me een luxere uitvoering dan gewoonlijk had toegewenst. Nu de vignetten nog regelen en bedenken dat ik de herfst tegemoet ga, als ik de berichten van Nederland moet geloven. Hier is het inmiddels rond de dertig graden, volop zon en een luchtige bries, die de temperatuur zeer draaglijk maakt.

De pompoenen krijgen al bloemen, ben benieuwd naar de oogst. De kleine klavers zijn ook aan het bloeien, prachtige kleine bloemetjes. Er zijn mensen die van de herfst willen helpen inmaken, maar dat moet in ieder geval wel heel zen gebeuren, met voldoende overblijvers voor de vogels. Bovendien heb ik maar een pan en vind ik het heerlijk om kalmpjes een paar potjes en flessen te maken, maar niet gelijk voor een weeshuis. We zullen zien.