Ze krijgt een plek binnen de gemaakte compositie

Lief had mandflessen in de schuur staan. Wat staat daar nou niet. ‘Hij heeft alles’ is een gevleugelde uitspraak van mijn dochter en overgenomen door ons. Maar net als ik is hij druk aan het ruimen. Straks wordt het ‘Lief had alles, maar hij heeft het weggegeven’. Bij iedere grote opruimbeurt komt er ruimte in zijn hoofd en is er plaats voor nieuwe herinneringen. De mandflessen hebben we een plaatsje gegeven op de veranda van de Datsja. In het atelier stond nog een schattig plantentafeltje met twee verdiepingen, daar heb ik ze op en omheen geschikt. Alsof het zo hoort te zijn, vinden we beiden en mijmeren nog even door, als twee oude bessen, terwijl we luisteren naar de merel en helaas ook naar de 6, want de wind staat een tikkeltje verkeerd.

Omdat we zo vroeg bij het restaurant de lichte lunch hadden genomen, is er geen behoefte aan nog een maaltijd en langzaam vloeit de dag over in de avond. Hoe ouder je wordt, hoe minder behoefte aan copieuze maaltijden. Mijn vader at op het laatst ook maar heel weinig. Hij kon niet meer op. Lustte ook de helft niet meer van wat ooit niet te versmaden was. Met mijn gebrek aan smaak en reuk is de trek in iets hard achteruit gekelderd en draait het alleen nog maar op verlangen. Nog een keer de geur van een geurige soep, of nog een keer zo’n heerlijke aioli, brood met kruidenboter, pesto. ‘Het is er niet meer, dus wen er maar aan’, zou mijn moeder zeggen.

In het tekendagboek schrijf ik op het deeltje dat regels aangeeft de verrassende kleine voorvallen, een recept, een gedicht, de bloeiende bloemen, de rondzwervende vogels, de techniek van het papier scheppen, alles wat zoal bijzonder is in deze drie maanden. Het wordt een mooi geheel met tekeningetjes van dat wat het meeste in het oog sprong, die dag.

Vandaag gaan we achter de provider aan. Dat is hier minder makkelijk, want lief gaat liever persoonlijk langs, omdat de taal dan wel als een barrière dient. Ik geloof dat ik er te licht over denk. Iedereen en zeker een internetbedrijfje spreekt toch zeker Engels, vond ik. Bellen is zoveel handiger. Maar nu gaan we toch maar langs. Als iets het niet meer doet, voelt het altijd een beetje unheimisch. Of het nu de auto, een of ander noodzakelijk apparaat of het internet is. Het geeft onrust in mijn hoofd.

Gisteren bij de supermarkt zat een lieve jongen achter de kassa, die in het Hongaars vroeg of ik een klantenkaart had en daarna in het Engels uitlegde dat ik die online moest bestellen en dat het dan pas korting op bepaalde artikelen zou geven. Dat laatste weten we natuurlijk wel, maar het feit dat hij het in het Engels zei en zo vriendelijk, was een verademing.

De klaprozen, korenbloemen, kamille en margrieten vragen erom om aangepakt te worden. Ze bloeien nog volop, maar door hun lengte en de regen ziet het er allemaal een beetje verfomfaaid uit. De stokrozen naast het terras zijn helemaal aangedaan. Achter staan er een aantal waarvan er een al fraai in bloei. ‘Kill your darlings’, wordt het hier voor, vrees ik.

Lief had nog een groene glazen fles gevonden, de mooiste vond ik onmiddellijk. Het is zo bijzonder om op die manier schatten in de schoot geworpen te krijgen. Ze krijgt een plek binnen de gemaakte glazen compositie.