Als we dat laatste geluid horen, zijn we alert

De muziek van de straat klinkt hier anders. Je ziet niets van de weg aan de voorkant van het huis als je op het terras zit. Dus bedenk je de gebeurtenissen bij de geluiden die overwaaien. Ik dacht dat ik al de vuilniswagen hoorde, ze bonkt en baant grofweg haar pad langs de kuka’s die voor de huizen in het gelid staan. Af en toe fluit ze doordringend, hoger dan de hoge C. Van schrik duikt de zon achter een watten wolkendek. De klaprozen, korenbloemen, akkerkool en margrieten stellen het buffet onverstoorbaar open voor de zwermen gonzende bijen en hommels.

Eergisteren zag broerlief iets bewegen in het struweel. Het waren niet de mussen die zich opmerkelijk laag aan de stelen vastklauwden met hun pootjes, op vliegenjacht stelde ik me zo voor. Daardoor waren wij afgeleid, maar broer keek strak naar het bewegende blad aan de onderkant. Het bleek een kleine hagedis te zijn, groter dan de hagedisjes die daags uit de dakpannenstapel lopen op weg naar het muurtje achter de vijg. Hij was duidelijk op jacht, want ons gefotografeer en het filmen deerde hem niets. Soepel en behendig kronkelde hij zich in prachtige schutkleuren om stengels en stelen heen, bleef af en toe roerloos zitten en vervolgde daarna in alle rust zijn weg. Vervolgens zagen we hem even later opnieuw en liet hij zich nogmaals uitgebreid bewonderen in de wetenschap dat hij bij elke onverwachte beweging heel snel weg zou zijn. Hij had zo zijn eigen kruip-door-sluip-door-paadjes.

In goed gezelschap kom je niet gauw er toe om in het atelier te gaan schilderen, al hoewel we niet eens zoveel doen, gaat tijd vooral in de gesprekken zitten. Het is mooi om te zien hoe beide broers, die elkaar eigenlijk alleen nog van feesten en partijen kenden, weer nader tot elkaar komen omdat hier een gesprek al gauw de diepte in gaat. Broer had nooit begrepen waarom lief deze Hof maar aan bleef houden en er steeds weer opnieuw kleine of grotere aanpassingen aan liet doen. Eerlijkheid gebied me te zeggen, dat hij het huis voor het laatst 19 jaar geleden had gezien. De veranderingen die er zijn geweest waren vooral van invloed op de bewoonbaarheid van het pand. Je keek door het dak rechtstreeks naar de sterren en in de rotte houten kozijnen was het een walhalla voor kleine beestjes waar Godfried Bomans zijn Erik met gemak een tweede avontuur had kunnen laten beleven.

De entree kende zware houten deuren, maar ook die waren een tikkeltje aan het inleveren en vriendlief had er hele spiksplinternieuwe hardhouten deuren voorgezet en daardoor is het nu een sjieke entree met dubbele deuren. In de tuin ging het evenzo. In het begin werd de oude grote paardenstal afgebroken en het puin verwerkt in de grond. Dat je door de bomen het bos blijft zien en in dit geval dat je zelfs bij afwezigheid van het groen de waarde van de hof zelf blijft zien, is een gave. Daar beschikt Lief door zijn geduld en zijn doorzettingsvermogen meer dan voldoende over.

De specht heeft de oude wilg gevonden die drie kale stammetjes heeft en een pruik. Vorige maand daalde er zelfs een buizerd op neer maar dat was eenmalig. Sinds een week huist er een specht in de buurt die dankbaar gebruik maakt van het dorre hout en zich tegoed doet aan al het kleine grut dat dankbaar van de grillige bast gebruik maakt. Niets is rustgevender dan het gehamer van een specht en zijn geroep. Als we dat laatste geluid horen, zijn we alert.