Dan je aanvankelijk zou denken

‘Herinner je je de wereld nog voordat het internet was uitgevonden’, vraagt WordPress. Dat is een mooie vraag. Ik stel me voor dat ik hier ben en internet er niet is en ook geen schotel en geen telefoon. Puur natuur en weinig buitenwereld is ideaal, als je geen connecties hebt, waar contact mee gehouden moet worden. Lief vertelde dat er niets was toen hij pas het huis had gekocht. Het huis een bouwval, geen telefoon, geen krant, geen tv. Hoe begin je dan, vraag ik me af. Geen contact met de buitenwereld betekent vooral afwachten, tijd beiden, en afhankelijk zijn van wat zich aandient, wie er langs komt, stelde ik me voor.

Als ik Lief er naar vraag, blijkt het iets anders in elkaar te steken. De Nederlandse makelaar die hier in Hongarije gevestigd is en nog steeds degene is die de belangrijke juridische zaken regelt, had bij de verkoop van het huis aangeraden om de ingenieur uit Szigetvar in de arm te nemen. Zijn baas was een Hongaar die de bouw van de huizen van haver tot gort kende. Zo maakte de ingenieur de tekeningen, zodat de aanpassingen en verbouwingen goedgekeurd zouden worden en de Hongaar voerde het tot in de puntjes uit. Via dat contact en via terrasjes en cafeetjes kwamen er nieuwe contacten zodat een klein netwerk kon worden opgebouwd. Veel minder had hij met het aantal Nederlanders die in die jaren hier naar toe waren gekomen en die vooral van elkaar wilden profiteren. Dergelijke kringen opbouwen was niet zijn bedoeling, eigenlijk liever met de Hongaren zelf. Het nadeel was natuurlijk dat ze de eerste jaren vooral alleen in de vakanties hier waren. De kinderen, die met de andere kinderen uit het dorp speelden, waren ook een gezonde manier om aan kennissen te komen.

Een avontuurlijk bestaan en in mijn ogen aantrekkelijk, maar zelf heb ik nooit overwogen om weg te gaan. Er waren de kinderen en clubjes en scholen en werk en vrienden en vriendinnen en familie. Zo kunnen twee mensen volkomen verschillende paden bewandelen in het leven. Mooi en bijzonder dat die wegen weer naar hetzelfde kruispunt hebben geleid.

Mijn eerste aanraking met internet was natuurlijk via het werk op school. Langzamerhand werd er van alles noodzakelijk om op de computer te doen. De leerlingvolgsystemen, een eigen leerplanontwikkeling dat ik samen met een collega had opgezet en met behulp van een stagiaire, die eerder haar wortels in de ICT had, verder uitgediept en het schrijven van projecten.

Het mobiel wilde ik aanvankelijk niet. De kinderen drongen er op aan want als ik op de tuin was bij het volkstuinencomplex wilden ze me toch graag kunnen bereiken. Op een gegeven moment, de wereld op z’n kop, bezweek ik voor hun smeekbeden en kreeg de oude mobiel van zoonlief mee. ‘Enkel om te ontvangen’ zei ik erbij, want ik kom voor mijn rust op de tuin. Al gauw was ook de mobiele telefoon volledig ingeburgerd en met behulp van internet zelfs niet meer weg te denken.

Nu zou ik me totaal om ‘t hand voelen als ik geen internetverbinding had, omdat het een balans brengt tussen mijn belangrijke en liefdevolle thuisfront in Nederland en het thuis hier. Het houdt alles en mij persoonlijk in evenwicht. Dat is een toegevoegde waarde, die meer brengt dan je aanvankelijk zou denken.