Een verademing

De familie ging een ommetje maken en ik kon heerlijk aan mijn doek werken. Het weer was nog steeds een constante. Zon en in de nacht regen, soms nog een druppie, maar altijd 24/25 graden. Het was stil op de Datsja, zelfs de vogels hielden Siësta.

Na een tijdje lekker doorwerken kwam schoonzus met twee grote glazen thee en daarna volgde lief met opnieuw een groot pak in zijn handen dat door de posterijen bezorgd was. Voor mij, van de familie, een tweede moederdagcadeau. Smelt, smelt. Het was net zo stevig ingepakt als het eerste pak. Er rolde een allerliefst briefje uit van dochterlief en Co, lach en traan, het nieuwste boek van Murat Isik, dat schone zoon heel rap uit heeft moeten lezen, zodat ze het mee konden sturen. Daaronder zaten, goed in het bobbeltjesplastic verpakt, drie foto’s van de fotoshoot van vorig jaar zodat alle kinderen met twee losse foto’s van de allerjongsten, die toen nog niet geboren waren, nu in de slaapkamer aanwezig zouden zijn en wij er iedere avond van konden genieten vlak voor het tijd werd om de lichten uit te doen.

Hier stopte het verhaal omdat broer de radio aan had gezet. Het is vreemd, maar met geroezemoes en lawaai om me heen kan ik moeiteloos in mijn schrijfsels verdwijnen, maar bij zoiets dwingends als een radiostem is het gedaan met de concentratie.

We hadden afgesproken naar Zsolnay te gaan, omdat schoonzus gek is van Jugendstil en we daar een permanente tentoonstelling van Art Nouveau wisten. Het leuke was dat we nu aan de andere kant van dit cultuurcentrum zaten, omdat ik het adres van de parkeergarage had ingevuld en die zat aan die kant. Vervolgens moesten we de prachtige metalen brug over de weg over om pal voor het conservatorium uit te komen. De koppen van Liszt en Brahms en andere componisten aan de muur en hun beeltenissen in de beeldentuin erboven. Het is fijn als je al bekend bent op een terrein. Nu wisten we waar we de kaartjes moesten kopen en ook dat de permanente porselein-en-Art-Nouveau tentoonstelling in het gebouw er tegenover zat. De enorme Ginkgo Biloba ervoor herbergde een aantal merels die vrijwillig dwars door de klanken uit de open ramen van de muziekschool een luid concert ten beste gaven. De boom bleek al 150 jaar oud te zijn.

De man die ons ontving was volgens lief en mij dezelfde als degene die de verzameling bij elkaar heeft gebracht. Het prachtige porseleinwerk van boven en het, soms ragfijne, soms wat protserige, Art Nouveau zat beneden, alles iets om van onder de indruk te raken. We kenden de tentoonstelling al, maar nu lag de focus op de verschillende samenstellingen van kleur. Inspiratie te over. Er kwam een groep binnen die achter een vlaggetje van een Schel Duits sprekende dame aan liep. We probeerden de hele bubs voor te blijven, maar in de Art Nouveau-zaal haalden ze ons in en schuifelden langs de vitrinekasten met nauwelijks tijd om al het moois te bestuderen. Het sjokte voort.

Bij de bakkerij haalden we koffie en thee en Lief en schoonzus namen een ‘Rétes’ erbij, een staafje van amandel, walnoot, honing, zure room en appel verpakt in filodeeg, een Hongaarse lekkernij.

In het winkeltje dat iets verder in het kunstminnende straatje zat vond ik een mooie kleurenets die onhandig was ingelijst en tevergeefs op een passe partout had gewacht. Voor nog geen 15 euro had ik een mooi aandenken, zo zie je maar hoe een koe een haas vangt.

Op de terugweg wilden we langs een restaurant, maar bij twee pogingen langs de weg vingen we bot omdat ze of gesloten waren of bezig te sluiten en bij de derde was er een familiefeest aan de gang. Vanmiddag kunnen we een nieuwe poging wagen ter ere van de bruiloftsdag van broer en schoonzus, die precies een jaar getrouwd waren.

Buurman is druk met zijn bosmaaier in de weer ondanks het buitje en een slag onweer. Dwars daar doorheen luidt de kerkklok voor het lof en zodra de buurman stopt, daalt er een zondagse rust neer. Een verademing.