Tijd voor een nachtuiltje

Tegen zevenen ‘s avonds, na diverse appjes, was ons hoog geëerd bezoek in de straat, maar ze waren over de weg heen aan de andere kant en konden het nummer niet vinden. Broerlief had gebeld en we loodsten hem over de weg naar ons huis. Doodmoe van de reis kwamen ze uit de auto gerold. Om negen uur ‘s morgens vertrokken en nu pas op de plek van bestemming. Als je het niet gewend bent is het inderdaad mijl op zeven. Vooral het laatste stuk weg, van Pécs naar ons huis, was hen een beetje opgebroken. Een van de befaamde lappendekens van Orban. Ik verzekerde ze dat het nog veel erger kon.

De dag was kabbelend verlopen. Alle puntjes op de i gezet en daarna was er tijd voor wat rust. Lief in zijn favoriete leunstoel en ik aan de tafel met mijn Ipad en het tekendagboek. Het was zo’n heerlijke lome warme middag. Zoemende bijen en brommende vliegen, fladderende vlinders, buitelende kleine vogels. Mussen, mezen, de gekraagde roodstaart, vinken en zwaluwen. Merels, lijsters en de nachtegaal en wielewaal zijn niet te zien, maar wel te horen. Tussendoor het gekoer van de duiven. Tweede pinksterdag is ook een feestdag hier en de zes had zich aangepast aan de rust van de dag. Geen geruis en geraas van het verkeer. Stilte.

Eigenlijk de ideale middag om naar de datsja te gaan. Ik had zo’n mooi portret gevonden als uitgangspunt. Dat wordt dan van lieverlee altijd een naar eigen hand gezet persoon, dat maakt het juist zo boeiend. Raam open, vogeltjes erbij, zachtjes op de achtergrond Lady Smith Black Mombasa en maar duwen en trekken, net zo lang tot de eerste opzet is geslaagd. Afstand nemen, kritisch kijken, aanpassen, nog eens naar achteren lopen en weer kijken. Hoe dan met die verhoudingen. Kloddertje hier, kloddertje daar. Heerlijke sfeer. Lief kwam met de lafenis van warme rooibos. Het is zo vredig, zo kalm.

Rond drieën wilde ik aan het eten beginnen. Ajam Semur is een stoofpotje. We hadden door gekregen dat ze er zeker niet voor half zes zouden zijn. Tijd genoeg. De tjobek stond klaar om mijn, bij elkaar gefabriekte, boemboe te maken. Daar moest eerst wel aan jaren vanaf geschuurd worden, want ze had al die tijd alleen voor decoratie gediend. Toen ik de uien had gesneden bleek de tjobek te klein om de boemboe in een keer te maken en toen bedacht ik me ineens dat we de staafmixer om papierpulp hadden aangeschaft en dat daar absoluut een kleine hakmachine bij zat. Een moderne vijzel, haha. Het werkte natuurlijk als een tierelier. Boemboe klaar terwijl U wacht.

Sajoer boontjes was zo klaar en de ketimoen kreeg ook een licht geimproviseerde jas, In plaats van pepers dan maar paprika voor de kleur. Rijst aan de kook en dan maar wachten. Een belletje. Het zou zeven uur worden. Vuur uit. Deksels erop en een twee drie in Godsnaam. En warempel. Daar reed de auto over de zes de straat in. Hartelijk weerzien en broers die elkaar in de armen vielen. Bijkomen van de lange reis, al dan niet eten en heerlijk borrelen met kleine hapjes op de veranda, verhalen over en weer, kwinkslagen, vragen over het land en de Hof, slaapgelegenheid besproken, uitleg over de nog altijd niet geleverde bedbank, tot het hoofd zwaar en de ogen moe werden. Er was maar een conclusie te trekken. Het werd tijd voor een nachtuiltje.