De essentie van een wonder

Tjonge jonge, soms loop je ongewild toch achter jezelf aan. Het begon al om vijf uur. Geen slaap meer, klaar wakker, gisteren toch te vroeg naar bed gegaan. Ik wilde veel, schrijven, lezen, tekenen, Hongaars lesje doen en op het te-doen-lijstje stonden de gordijntjes voor de logeerkamer boven, de installatie van de cd-speler, die ik de dag ervoor zowaar boven op zolder vond, het uittesten van de ventilator, eveneens voor boven, hier en daar hoekjes zuigen en zeker het kleed beneden nog een keer grondig, de handdoeken voor de gasten wassen, de bedden boven aankleden of bedekken met de nieuwe sprei. Maar waarom was ik toch zo vroeg wakker. O ja…17 mei. De dag waarop ik voor het eerst moeder werd. Mijn dochterlief kwam ‘s nachts rond half één of daaromtrent op de wereld.

Dat ging niet helemaal vanzelf. Ik had een lange dag in de tuin gewerkt en dat was echt het betere tuinen. Spitten, poten, schoffelen, harken. Het was een wonderschone maar bloedhete dag in mei. Manlief en ik woonden in een woongemeenschapje van vier personen. Dat noemde men destijds een commune, maar volgens geldende maatstaven viel dat reuze mee. Wel deelden we de maaltijden met elkaar. Die dag was het mijn beurt om te koken. De hele dag door was er dat zeurende gevoel geweest. Beetje trekken, beetje schuren, beetje dreinen. Dus pakte ik er een kruk bij en kookte voor vier personen. Jammer dat ik nergens heb genoteerd welke fabuleuse maaltijd ik er nog uit had weten te wurmen. Ik weet alleen dat we door een van de bewoners in allerijl naar het oude Antonius in Utrecht zijn gebracht en dat ik daar met mijn arme zwarte tuinpootjes in de stoel van de gynaecoloog terecht kwam. Een wat barse man, die manlief met zijn lange haar en zwarte baard, de ringen in zijn oren, bekeek of hij net van Mars was komen wandelen. En dan moest hij het ook nog stellen met mij, pikzwarte voeten, India teenslippers, Indiajurk. Hij bekeek mij en dochterlief(dat wist ik toen nog niet) bruusk, zag geen vooruitgang in de ontsluiting en besloot tegen tienen maar eens op te stappen.

De verpleegkundige die mij wel allerliefst hielp, gaf zó aarzelend een bevestiging op mijn vraag of ze wel eens meer bij een eerste stuitbevalling had geassisteerd, dat alle voelsprieten direct overeind stonden. Tot overmaat van ramp, nadat de dokter was vertrokken, begonnen de weeën in een stormvloed elkaar op te volgen. Na een paar angstige uurtjes was dokter weer terug in huis, nog chagrijniger, want gestoord in zijn vrije avond.

Enfin toen mijn lieverd was geboren, natuurlijk het mooiste meisje van de hele wereld, bezat ik een flinke knip, overspannen beenspieren en een rillend zenuwstelsel, maar we kregen beschuit met muisjes en daarna moest manlief weg.

Moeder worden brengt enorme veranderingen met zich mee maar vooral ontroering en toen mijn moeder gehaast me de volgende ochtend op kwam zoeken, huilden we om dat perpetuum mobile, die niet aflatende voortgang van het leven en voelden vooral verbondenheid omdat we beiden de geheimen hadden leren kennen van de essentie van een wonder.