Dat is heel wat waard

De matrassen van de twee ledikanten die boven op de zolderkamer komen te staan, staan te luchten in de wind en het zonnetje. Ze zijn jaren geleden in gebruik, maar in de tussentijd is alles naar de grote zolder verhuist. Een matras bleef op de zolderkamer achter. De grote vogelkooi, op de foto in het midden van de twee matrassen, stond ook op zolder en krijgt zo een leuke plek op het terras. Tot onze opluchting zijn de matrassen in goede conditie gebleven. Daarmee kunnen we een tweede logeerkamer maken.

De zolder bracht me Frankrijk in herinnering. We logeerden daar elk jaar bij een vriendin, die er in een monumentale omgebouwde zijdefabriek woonde. Door de aanpassingen werd het een voorname woonstee, compleet met trap naar het bordes en heel veel grote ramen met kleine ruitjes. Die hebben we ooit voor een feest helpen zemen. Daar was je niet in een dag mee klaar. Wij sliepen of op zolder of in het souterrain. Omdat de eerste ook een behoorlijke afmeting had en er toch twee slaapvertrekken waren, wist ik ineens weer hoe ze dat gerealiseerd had. De kamers waren niet afgetimmerd, maar ze had er groot wit keperdoek tegen de balken aangeniet. Zo leek het op een grote Bedoeinentent. Het was dan ook geen wonder dat de kamers als vanzelf een Afrikaanse uitstraling kregen mede veroorzaakt door de inrichting. Lage bedden, kleurige tapijten en spreien, lage houten Afrikaanse tafeltjes en een hangkast, een tropenkist aan het voeteneind van het bed. Een grote leren poef aan de zijkant en een plankje met wat boeken. Meer was niet nodig om het sfeervol te maken.

Allerlei wilde ideeën voor de zolder hier schieten door ons heen. Maar eerst maar eens de zolderkamer zelf. Voor de rest hebben we nog tijd genoeg. Het huis en de Hof gaan aan alle kanten weer leven, dankzij het feit dat we er met z’n tweeën over kunnen brainstormen en de mogelijkheden goed afgewogen worden. Zo is het dubbel genieten.

Vannacht schoten de gedachten structuurloos heen en weer. Er ging van alles behalve slaap door me heen. De kinderen en kleinkinderen, een ernstig zieke zus van de vader van de kinderen, leven en dood, geluiden van het huis die al vertrouwd waren maar altijd worden waargenomen, het bliksembezoek van van de week. Zo werkt dat met overpeinzingen. Ook als je een boek leest en het pakt je nog niet helemaal of er is een moeilijke passage kan het gebeuren, dat je na een halve bladzijde weet dat je moet stoppen omdat het hoofd heel ergens anders is. Dat was dan ook de reden dat, bij het zien van de satirische uitvoering over de dodenherdenking van het programma ‘Even tot Hier’, ik geen ogenblik gedacht heb, dat het ongepast zou zijn of zoals ik las, minachtend of ongehoord. Juist bij dergelijke plechtigheden nemen gedachten vaker een vlucht. Daar draagt de hele entourage aan bij. Satire mag er zijn. Het leven is al serieus genoeg.

Hoera, de baby paksoi waarvan we twee kontjes op water hadden gezet na een tip van dochterlief, krijgt nieuwe groeischeuten. De oude uitgesproten aardappelen zijn ook al in het veldje van de pompoen en de courgette gegaan. Straks eten we onbespoten van eigen bodem en dat is heel wat waard.