Een dag als vandaag

Gisteren keken we naar een filmpje van de filosoof en zijn zus die de Benjamin van de familie op visite hadden. Onverwachts, voor ons tenminste, brabbelde hij ineens hele zinnen en tante Pollewop wist zonder aarzelen te vertellen dat hij het over Nijntje had. Een goed verstaander heeft immers maar een half woord nodig.

Er komen meer beelden langs, foto’s van de kleine krullebol die in de moestuin helpt, en onze lieve kleine stralende kleindochter, die met een brede glimlach een banaantje verorberde.En een foto waarop te zien is dat mijn tuin gemaaid is door dochterlief en ook daar lopen de filosoof en tante Pollewop. Vanmorgen in alle vroegte zag ik een klein yoghurtmonstertje, die zichzelf met een gouden lepeltje aan het bedienen was. Helemaal alleen met papa in de buurt om een oogje in het zeil te houden natuurlijk. Dus kreeg ik honderd lekkere yoghurtkusjes dwars door de aether. En Dribbel ligt iedere middag diep in een koortsslaapje verzonken, zie ik op de video die dochterlief laat zien, terwijl mijn lieve kunstkanjer toegelaten is op de lievelingsschool van zijn keuze, daar waar hij het portfolio voor nodig had en dat we samen gemaakt hebben. Het gemis is meer dan missen alleen. Deze deelbare wereld zou eigenlijk één moeten zijn. De Hof is groot genoeg voor een familiefeest, dartelende kinderen, klaterende stemmetjes tegen de bomen, kampvuurtjes maken, aardappelen poffen, broodjes bakken, wandelstokken snijden, dood hout bewerken, uitgebreid groente roosteren, speurtochten houden over de kruip-door-sluip-door-paadjes, dansen op het pas gemaaide gras.

Kijken naar Volle Zalen, heerlijk programma. Cornald Maes ontmoet de zanger en kleinkunstenaar Sven Ratzke in Berlijn bij het graf van Marlene Dietrich. Haar graf is onopvallend en bescheiden, haar toneelnaam Marlene staat op de grafsteen, niet Dietrich, niets van dat alles. Een tekst die luidt: ‘Hier steh ich an den Marken meiner Tage’. ‘Hier sta ik op de grens van mijn dagen’. Ratzke denkt dat ze zich ter plekke zou omdraaien als ze wist dat ze in alle bescheidenheid daar ligt. Ze gaan door met het aimabele gesprek en Ratzke geeft toe er een beetje tegen op te hebben gezien om naar de begraafplaats te gaan. Hij vertelde dat hij zijn jongere collega’s altijd voorhoudt om niet hun helden te gaan ontmoeten. Een goede raad vind ik dat. Hou ze levend in de betekenis die ze hadden voor jou. Als ik even door mijmer kom ik uit bij een reünie van de kleuterkweek heel lang geleden waar destijds ook enkele leerkrachten bij waren. Mijn lievelingszuster, die tekenen en schilderen doceerde, zat in een rolstoel. Mijn glorieuze, vol levensvreugde vrolijke zuster van destijds was veranderd in een bibberig oud dametje dat nauwelijks uit haar woorden kwam. Het was spijtig voor het beeld in mijn hoofd, dat ter plekke naar achteren verdween. Het gaf niet echt, want het kwam wel weer terug, maar het dametje bleef haar eveneens achtervolgen.

Straks ga ik verder kijken naar Volle Zalen, maar eerst is de Hof aan de beurt. Vanmorgen hoorden we én de Wielewaal én de Nachtegaal. Eindelijk zijn ze geland op hun stekkie van vorig jaar en niets ter wereld klinkt vreedzamer als deze twee. Tot overmaat van geluk konden we vanaf het terras ook nog twee ooievaars spotten die op de grote, hoog boven alles uit torenende, schoorsteen zaten. Tijd om in de buurt van het atelier te zijn. De verwachte regen hebben we vannacht gehad. Daardoor waren de groene wantsen aan het feesten op het bladgroen van de stokrozen. We hebben de dorre exemplaren er tussenuit geknipt en met wants en al op het achterland gezet. Daar mogen ze zich tegoed doen aan de daar ontstane poesta. Nieuwe velden, nieuwe mogelijkheden, moeten ze maar denken. Doodmaken konden we ze niet en zeker niet op een dag als vandaag.