De vlierbloesem heeft de hele dag en nacht in de koelkast in ongeveer een liter water gestaan en vanmorgen mocht het mengsel door de zeef. Een liter kwam er moeiteloos uit, maar het laatste was bevroren. Dat is een euvel van deze koelkast. Hij staat op de laagste stand maar op het bovenste plateau vriest het. Nu staat het te ontdooien. Of het wat afdoet aan de smaak zal Lief straks weten. Mijn reuk en smaak zijn helemaal weg. Ik ruik soms nog vaag, bijvoorbeeld de bijenwas waarmee de oude originele voordeur, waar een nieuwe voor is gezet, werd behandeld. De vlierbloesemgeuren, die ik me herinner als een zachte geurende lente, ruik ik ook niet meer. Zelfs het sterke knoflookaroma, waar ik zo van hou, is verdwenen. Lief zei gister bij het frituren dat de deur of het raam open moest. Maar ik heb niet in de gaten dat de keuken op zo’n moment vergeven is van de baklucht.
Het blijft braaf wachten tot de bloesem is ontdooid. Ondertussen is het pak regen dat jullie aan het begin van de week hadden, deze kant opgekomen. Gelukkig ligt het dorp gunstig en zwijnen we regelmatig tussen alle buien om ons heen door. Het is wel weer wat graden kouder. De natuur vaart er wel bij en geeft een groeispurt ten beste.
Ja die voordeuren. Ze zijn al in geen jaren gewreven, maar ze zijn prachtig. Voor het kleine raam zit een welhaast dada-achtig smeedijzeren hekwerk van twee vogels . Het zijn de originele deuren, dus al minstens anderhalve eeuw oud. De bijenwas werd gretig opgeslurpt en op een gegeven moment was een oude schoenborstel beter dan het doekje dat ik gebruikte. De was was niet aan te slepen. Maar ze knappen er zienderogen van op. Helaas moest elke spin of wants die zich verschanst had tussen de afgesloten rechterdeuren wijken. Geen plaats voor rag en anderszins.
Gisterenavond toen we klaar zaten voor onze lievelingsserie van dit moment, een Zuid Koreaans krimi-drama, kwam de vraag weer boven, hoe Lief aan de vleugel was gekomen. We zijn namelijk de enige bezitters van een vleugel met een grenen prothese en een golvend bovendek. Zijn vorige buurman had hem verteld, dat zijn moeder vroeger in ons grote huis huisconcerten had gegeven ten gehore van familie en vrienden. Bij het verschuiven van het bakbeest had een wieltje het begeven en was de grenen console eronder geplaatst. Op hoge leeftijd en met wat kwalen, net als wij. Er zit weinig muziek meer in. Nog altijd vragen we ons af of er een renovatie in kan zitten, maar we schuiven het voor ons uit, evenals een mogelijke sloopactie. De poot ligt boven op zolder. Ze ademt toch historie per slot van rekening.
Ziezo, het bloesemwater is gezeefd, er is een afgepaste hoeveelheid suiker ingegaan, wat minder dan in het gemiddelde recept staat, citroensap erbij en alles koken tot de suiker gesmolten is. Daarna kan het in de flesjes worden gegoten. Twee flessen vlierbloesemsiroop van eigen oogst.
Het is meivakantie in Nederland en dat was goed te merken in een van de supermarkten van Szigetvar. Het leek wel alsof we in Nederland rond liepen. Nou ja, eerlijk is eerlijk, hier en daar was er ook gebabbel met een Vlaams accent en werd er door een vader tegen zijn kindje Amerikaans gesproken. Zijn vrouw was Hollands vertelde hij. ‘Wat een hoop Hollanders’, zei een man, die we al eerder gezien hadden. ‘Het is er van vergeven’. Of dat nou positief of negatief was bleef in het midden.
Mijmeringen 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.