Zo werkt het dus

Vlak voor de drie fluweelbomen, nog een beetje overwoekerd door de uitlopers van de blauwe regen ligt een oude waterput. Lief vertelde dat het waarschijnlijk het eerste was wat men had aangelegd voordat het huis en de stallen werden gebouwd. Dat was vele decennia geleden. De tegels die hij nu aan het opschonen is, lopen tot aan de put. Daar haalde men het water uit in tijden dat een kraan nog ver te zoeken was. Nu de put helemaal bloot is komen te liggen en je in het zwarte gat het water kan zien, besef ik pas goed hoeveel geschiedenis dit huis al kent. Vroeger liepen de paarden daar naar hun stal waar nu de keuken en het terras is. Het geklep van de hoeven op de stenen. Als muziek in de oren moet het geklonken hebben. Of als pure noodzaak natuurlijk. Er werd ook geslacht. Hele varkens aan een groot spit. In dezelfde keuken, waar wij nu vegetarische maaltijden aan het bereiden zijn. Verschuivingen in de tijd.

In de oude Groene met beelden van Marlene Dumas komt een foto van de ‘Cottingley Fairies’ langs met een verwijzing naar Sir Arthur Conan Doyle die heilig geloofde in het bestaan van de elfjes. De betreffende foto ‘Alice and the Fairies’ was gemaakt door Elsie Wright. Op Youtube kom je een filmpje tegen hoe deze serie van 5 foto’s gemaakt zijn door deze Elsie en Frances Griffiths in Cottingley, West Yorkshire. Getekende elfjes op een stokje in de grond gestoken, een van de meisjes erachter, de camera een ouderwets boxje en ziedaar: Dansende elfjes die zich weerspiegelen in het verlangen van een kind.

Op school maakten we op die manier schimmen voor het schimmenspel en tijdens een van de avonden van Vrouw Sprokkelhorst in IJsselstein wilden een lieve vriendin en collega en ik het verhaal van ‘Nacht in het Poppenhuis‘ vertellen, een prentenboek van Anna Woltz en Thé Jong King. Ik tekende de figuren uit het boek na en plakte ze op stokjes. Figuren uit het prentenboek die min of meer tot leven kwamen, zich losmaakten uit hun prenten, en voor de Kamishibai gestalte aan het verhaal gaven, omlijst door een feeëriek snoer van kerstlampjes terwijl wij vertelden in de kleren uit die tijd waarin het verhaal zich afspeelde. Een tante en haar kind. Zo heerlijk fantasierijk, zo betoverend in een sfeer van die kunstzinnige sprookjesachtige avond. Het was een groot succes.

Dus ja, als je ‘Little Fairies’ zo afbeeldt, dan bestaan ze natuurlijk, ze komen tot leven. Als kind was ik er uiterst gevoelig voor. Ik heb wel eens geschreven over wat mij als kind beroerde. De kaboutertuin op de hoek van de Amandelstraat en de Pijnboomstraat bijvoorbeeld. Er stond een grote schutting om, maar als je door de kieren keek, dan zag je een sprookjestuin vol leven. Vissende kabouters, pijpjesrokende kabouters, kabouters aan de wandel met een knapzak over de schouder, slapende kabouters te kust en te keur. Een lieflijk vijvertje met een fonteintje en overal bloemetjes en groen, paddestoelen en weggetjes met bruggetjes. Met Pinkeltje en Paulus de boskabouter in mijn kleine rugzakje van een paar jaar, was het niet zo moeilijk om weg te dromen in die wereld van fantasie. Waarschijnlijk heb ik de helft erbij verzonnen en het veel mooier gemaakt dan het in werkelijkheid was. Één aanzetje en de wereld van mogelijkheden gaat voor je open.

De oude waterput is er ook een voor een eindeloos fantasieverhaal. Alleen de geheimzinnigheid al die er vanaf straalt. Daar komt Vrouw Holle vast vandaan of De Kikvors die in een Prins veranderde. Gewoon een beetje spelevaren op de fantasie, terwijl je in de put tuurt. Zo werkt het dus.