Een duif die in beweging komt

Sommige dagen dienen om een inhaalslag te maken Daar hebben ze doorgaans niet om gevraagd, maar dat leveren de omstandigheden hen. Zaterdag was er een van het zuiverste water. Leeskilometers maken, minimaal een 150 bladzijden, als dat mogelijk is. Multitasken is iets wat op school eigenlijk een tweede natuur was geworden en was het aan mij om nu tegelijk ook te stofzuigen. Gelukkig is de onvolprezen Stoffie in huis en naarstig op zoek naar stoffigheden als je haar los laat. Klaar terwijl U leest, zet ik onder de tekening van de dag. Wat een decadentie. Lui op de bank, extra lui, want benen opgetrokken om vrij baan te maken, en daar ging ze. Ze hoefde bij alle drie de kamers geen drempel over dus nam ze haar kans waar en zoefde snorrend, als een poes die zich behaaglijk heeft genesteld, door de zonnige kamers heen. Soms liep ze even vast op een losliggend snoer, maar dan was de bevrijding nabij. Het handige van deze actie is dat ze op plekken komt, waar je normaliter niet zo gauw aan denkt of waar je niet goed bijkan. Onder banken, kasten, in hoeken en gaten. Hier en daar wel iets omhoog zetten, maar dat is het dan ook. Een kleine zegen, dat wonder op wielen.

Vriend van Lief zou langskomen. Die houdt niet van stilzitten en er is altijd wel een kleinigheidje te klussen. Een ringetje van een doucheslang en een kijkje bij de maaimachine, waar een klein euvel aan is, omdat hij de mulch niet allemaal uitspuugt, maar een beetje binnenhoudt. Verder was er thee met koek en chocola, alcoholvrij bier, lekkere hapjes en gezellig gekeuvel over honderd-en-een onderwerpen.

In de ochtend video-belde dochterlief nog op. Ze zou gaan helpen bij het oogstfeest op ons tuinencomplex en had zelf gebakken pandancake en spekkoek en schminck voor de kinderen ter verhoging van de feestvreugde. Er waren lekker veel foto’s, zodat ik het toch een beetje mee kon beleven. Schoonzoonlief had een foto van de tuin met het vers gemaaide gras gestuurd. Lief hoor.

Het is nog fris buiten, maar morgen wordt het 17 graden en komt er een eind aan dit koufront van ongeveer vijf dagen. April houdt een eigenwijze vinger in de pap en nog wat slagen om de arm, maar morgen gaan we toch de planten kopen voor de lege bedden. In onze sprookjestuin, zoveel verstopplaatsen voor alles en iedereen, van fee tot ree zogezegd, is een geheimzinnig plekje. Er staat een houten sculptuur in de natuurlijke nis en de brandnetels tierden er welig, wat het vrijwel onbegaanbaar maakte, maar Lief heeft ze grondig verwijderd. Er zijn nog plekken genoeg waar ze vrijelijk mogen groeien en bloeien. Daar zetten we een paar pompoenplanten neer en gaan kijken hoe dat uitpakt. Altijd leuk om te experimenteren. In de andere bedden komen kruiden en wat groente, in de bostuin de hortensia’s en azalea’s als we die kunnen vinden. Er zijn geen eldorado’s van tuincentra zoals in Nederland. Wel kleintjes, met veel aandacht voor het gereedschap en vooral nu, in de lente, wel het nodige aan planten. Zaden zijn er volop.

In een oude groene waarin Marlene Dumas het gasthoofdredacteurschap voor haar rekening neemt, spreekt ze in een interview met Marja Pruis over haar hekel aan ordenen. Ze ordent niet, ze verschuift. ‘Vinden is het gevolg van verschuiven’. En ‘Toeval is belangrijk, zo niet alles’ staat er. Dan volgt er een mooi voorbeeld van dat ‘toeval’. Ze probeerde de duif voor Venus&Adonis te schilderen, toen haar dochter onverwachts binnenkwam. ‘Van schrik door het onverwachte schoot ze uit met haar penseel en ziedaar: De duif kwam eindelijk in beweging’.

Dat is precies wat een rijke omgeving doet. Veel van alles, bewaarheden, geleide chaos en daar tussendoor altijd vondsten, invallen, ideeën die oppoppen en opborrelen. Het een geeft het ander gestalte. Ik hou ervan. Zo moet een groep er uit zien. Boordevol inspiratie voor nieuw elan. En terug ben ik op school. Ineens is daar even het verlangen. De groep, het enthousiasme van het moment en dát wat het weet los te kriebelen. Een duif, die in beweging komt.