Zolang de stilte blijft

Zondagse rust verstoord door de bosmaaier. Waar zijn de zondagen van vroeger toen het enige geluid wat je hoorde het gekoer van de duiven door het doordringende gelui van de kerkklokken was. Hier in het dorp luiden de klokken elk uur en als de koster het op zijn heupen krijgt, ook nog om het half.

Hoera de klaproos is terug en, nog meer gejubel, bij de citadel groeit in de buurt van de rozemarijn een papaver. Dat betekent dat het weer de hof der herinneringen aan het worden is. De papaver brengt me terug naar onze moeder, die ze in haar stadse voor-en achtertuin had staan. De Acer is het symbool voor vriendinlief. De hop achter de stal herinnert aan een andere vriendin die te vroeg overleden is. Nog zie ik haar in de weelderige tuin glimmend van trots de mooie bellen aanwijzen op een mooie zomeravond. De rozemarijn staat voor de Franse avonden op het terras van de voormalige zijdefabriek, waar ze vlakbij in grote struiken stond te geuren. Daar hoort ook straks de zang van de nachtegalen bij. De ooievaars die hier in ieder dorp een nest hebben, horen bij het kleine Portugese dorp waar ik met mijn oude Laguna en de drie zonen doorheen reed op weg naar St André, een eerste buitenlandse reis na jaren. Zoveel nesten en weilanden vol statig stappende ooievaren had ik nog nooit gezien. De bloeiende salie laat me even op het balkon toeven in Nieuwegein. Die begint nu ook vast te bloeien. Hoog in de lucht waar de sperwers, de buizerds en de valken zwermen speelt het leven van de vader van onze kinderen zich af, met een luide kreet komt hij af en toe boven de hof cirkelen. Ter goedkeuring stel ik me zo voor.

Gisteren was ik begonnen met het maken van lijnetsen en het afdrukken ervan. Het blijft een experiment. Hoe nat moet het papier zijn, te nat is overduidelijk niet goed, te droog ook niet. Waar ik het tetra-laagje bij een tekening heb afgepeuterd, hecht het karton zich aan mijn nieuwbakken papier, werkt dus ook niet, hoe hou ik het papier consistent is nu de vraag. De hele middag was ik er zoet mee. Ramen open, volop zon dat prachtig door de bomen van het bos gefilterd werd. Het beeld voor de datsja werd onderwerp van een tekening. Het is te moeilijk allemaal, de tekeningen kunnen veel simpeler. Waar ik wel handigheid in krijg, is het afslaan. Voor de rest is het uitproberen en nog eens proberen.

Lief heeft uit de oude geiten-en-varkensstalletjes een prachtige oude buitenlantaarn gehaald. De kaars zit er nog in. Het is een groot en mooi exemplaar. Eenmaal schoongemaakt en afgestoft zal het in de avonden een sfeervol licht brengen. Tegelijkertijd maakt hij er een project van om de stalletjes weer wat begaanbaar te maken. Jaren lang stonden ze ongemoeid vol ondefinieerbare opslag een beetje te staan, maar nu is er weer het plezier om er een toegankelijker geheel van te maken. Oude daksintels gebruikt hij voor de vloer, tafeltjes schuift hij naar de kant, het hout wat boven op de deurtjes ligt, kunnen we straks misschien gebruiken voor een klimrek voor de blauwe regen, die de buurman grondig maar gelukkig niet in z’n geheel heeft verwijderd. En zo puzzelt hij door, schilderen noemt hij het ook.

De zwarte houtbij is van slag omdat we op het terras de ventilatoren hebben aangezet. Hij komt alleen nog in de buurt van de balken om te kijken of de situatie weer normaal is, maar de luchtstromen zijn hem te sterk en dan dwaalt hij gelukkig weer verder.

De bosmaaier is stilgevallen. Daar is de zondagsrust. Nu alleen nog genieten, zolang de stilte blijft.