De dames hebben nog wat stappen te zetten, lijkt me

Het was maar goed dat ik gisteren druk was met de papiermakerij. Een van de buurmannen had het kennelijk in zijn hoofd gehaald om de voorraad houtstook wat uit te breiden en was de hele dag, tot ‘s avonds aan toe, in de weer geweest met de elektrische zaag of met de draaibank. Als je het geluid van een bosmaaier kent, dan weet je ongeveer wat er te horen viel. Die klinken trouwens ook regelmatig door, want met de enorme afmetingen wordt er wat af gemaaid. Het was jammer want de wind stond gunstig en het geluid van de 6, de doorgaande weg van Pécs naar Szigetvár, was veel minder te horen dan aan het begin van de week. De natuur trekt zich er niets van aan. Vogels laten uitgebreid hun trillers horen en de merels scharrelen nog steeds in alle rust hun kostje bij elkaar op het stuk land waar Lief de grond heeft omgewoeld.

De stapel geschept papier bestaat nu uit drie soorten. De eerste grove, de tweede die lichtgrijs is en de derde is hagelwit gebleven. Er zou vandaag of morgen met oude tijdschriften nog een experiment te gaan zijn, eer ik met het gras en onkruid kan beginnen. Straks ga ik beginnen met droge naald etsen in tetrapakken en afdrukken met behulp van de pasta machine

Lief is aan het ‘schilderen’ in de tuin. Hij maakt een aantal plekken vrij voor bijvoorbeeld een bed met diverse soorten ooievaarsbek en een bed voor de hosta’s met de hortensia’s. Onder de bomen misschien wel azalea’s. Hij is er de hele dag zoet mee met een kalme tred en steeds even een kleine pauze, en om het werk te bewonderen en om op adem te komen. We zijn nou eenmaal ook geen drie maal zeven meer.

De biografie vordert gestaag. Paul van Ostaijen heeft net zijn debuut ‘Music Hall’ gelanceerd. Het is niet overal even enthousiast ontvangen maar men ziet duidelijk de vernieuwer in zijn werk. Geen zoete romantische gedichten meer, maar meer en meer in de sfeer van de gedachtenwereld van de internationale Avantgarde. Modern, uitdagend of simpelweg onbegrijpelijk. Ik ben zo benieuwd hoe hij er uiteindelijk toekomt om de typografie te gaan gebruiken die in zijn werk zo herkenbaar aanwezig is.

Er is een vreemde discussie gaande op twitter. Als je geen kranten meer leest en alleen de nieuwe Groene elke week ontvangt dan sprokkel je op de social media het nieuws bij elkaar. Helaas komt er dan ook wel eens iets naar boven van een onderwerp waar de interesse niet aanwezig is. Dit keer werd mijn aandacht toch getrokken omdat het ging over het enige programma waar we hier graag naar kijken. De afleveringen met Sophie Hilbrand van het programma Sophie en Jeroen. Twee dames die zich The housewifes van ~Amsterdam noemen hadden het bestaan om zich vilein of zelfs nogal grof uit te laten over het uiterlijk van Sophie. IJzersterk van sophie om beide dames uit te nodigen en het onderwerp: ‘Het vrouwelijke schoonheidsideaal’ aan te snijden. In een oude Zin, die hier op een stapel ligt als tussendoor-inspiratie heeft Stef Bos het toevallig over ouder worden. Hij was op zoek naar de wortels van de bekendste Afrikaanse dichter Leipoldt. In een van de dorpen waar hij zocht zat een prachtige oude man onder een boom. Ze hadden een gesprek over het dorp, het land, de schoonheid en de lelijkheid van de mensheid. Hij deed er de inspiratie op voor twee liedjes. Het laatste lied luidde:

‘Als ik oud word wil ik oud zijn/geen gladgestreken plooien en geen uitgewiste sporen/Van geluk en verdriet/Een landkaart wil ik zijn/Waarop je mijn leven kunt lezen’

De kracht die zijn karakterkop uitstraalde liet mij de schoonheid van verval zien en de meerwaarde van het ouder worden.

Hij mijmert nog wat door en komt bij Bruce Springsteen uit met al zijn retoucheringen. Een man die jong wil blijven. Hij betreurt het dat hij er niet meer zo ruig uitziet, als zijn muziek klinkt en hem beroert, maar zal hem niet afvallen, want “Iedereen blijft voor mij bestaan in het beste wat hij ooit heeft gedaan’.

De dames hebben nog wat stappen te zetten, lijkt me.