Een uitgelezen kans om nog even door te draaien

Heerlijk. Maak een ‘to don’t’-lijst oppert de planner om het kalmer aan te doen. Een doe-niet-lijst. Hoe grappig om die te bedenken. Ik wil zeker niet parachuut springen, hoge bergen beklimmen, wildkano varen, gletchers afdalen, of dichterbij huis, op een kantoor werken, überhaupt nooit meer moeten werken, nooit meer vuurtje stoken, nooit meer tinnitus hebben, nooit meer last van benauwdheid hebben, uhhh…Nooit meer…Als je er over na gaat denken dan kom ik niet eens zo ver. Wat wil ik eigenlijk niet. Normaliter sta ik open voor alles. Maar vanuit milieuoverwegingen wil ik niet heel graag meer vliegen, verre landen bezoeken overzee, veel minder vlees eten.

Wat wil ik wel. Meer het eigen gezin, meer familie, meer vriendinnen bezoeken, meer schrijven, meer bewegen, meer videobellen, meer lezen, meer mooie plekken gaan bekijken, open staan voor ontmoetingen, meer zingen, meer lachen, weer ruiken, weer smaak hebben, meer schilderen, meer etsen, meer scheppen, meer leven, tja wat niet eigenlijk.

Dan valt er nog een onderscheid te maken in wat onzin is, de tinnitus en de benauwdheid gaan niet weg, de eerste bovengenoemde zaken komen niet eens aan de orde, de reuk en de smaak komen niet terug. Daar valt niets aan te doen. De andere dingen heb ik zelf in de hand, maar daarbij komt de factor tijd om de hoek kijken, de factor energie en natuurlijk de locatie.

Nee een beter lijstje zou zijn: Denken in mogelijkheden onder de gegeven omstandigheden. Ik ben er van overtuigd dat dat rust zal scheppen. ‘Je kan geen ijzer met handen breken’, fluistert mijn moeder in mijn oor en ‘Iedere dag een naadje is een hemdsmouw in een jaar’. Maar dan hebben we nog een probleempje om te tackelen. Die malende molen boven in mijn hoofd. Ze staat niet stil. Ze ziet alles, hoort(bijna)alles, associeert, verbindt, bedenkt, werpt op, werpt tegen, omarmt alles tegelijk als het zo uit komt. En toch…

Gisteren hadden we bedacht dat we naar een volksmuseum hier drie kwartier vandaan zouden gaan, maar vanmorgen liep het volledig anders. Eerst de geweekte kranten tot pulp malen met de nieuwe staafmixer, vervolgens de doekjes waarop het geschepte papier moest drogen op maat knippen en dan scheppen, buiten in het zonnetje. Al doende leert men. Dus was de eerste te dik, de tweede te dun, de derde te oneffen en de laatste vijf, last but not least, waren eindelijk precies goed. Nu nog kijken hoe ze drogen. Er is nog een dingetje. Ze zijn grijs, minder mooi bij het afdrukken van de etsen. Toch goedkope keukenrollen? Of aan de slag met het betere werk het pulpen van onkruid, gras en wat er zo al meer op de composthoop belandt. Dat gebeurt met inkoken met soda en fijn malen. Ik zal eens een filmpje opzoeken. Lang leve internet.

Na het kijken van een video van Cory Morrison die stap voor stap op Youtube laat zien hoe papier maken van gras in zijn werk gaat, besluit ik dat in ieder geval ook te gaan doen. Ruimte om te experimenteren is er en er is gras te over. Lief kruidt dagelijks minstens zo’n tien kruiwagens vol onkruid en gras naar de composthoop.

Dat bedoel ik nou met die malende molen bovenin. Het loopt nooit zoals gepland. Dus geen lijstjes, gewoon gaan en doen en ingevingen achterna lopen. Dat is ook veel meer zoals ik eigenlijk het beste functioneer en wat het creatieve gedeelte stimuleert. Daarna met regen weer eens naar dat museum in Zengövárkony. Alhoewel…Daar is een authentieke weverij en een tentoonstelling over beschilderde eieren. Voor mijn molenhoofd een uitgelezen kans om nog even door te draaien.