Wie weet hoe een koe een haas vangt

Gisteren vierde de oudste kleinzoon zijn verjaardag voor de familie. Het zag er gezellig uit met al die krioelende kleintjes van ons onder de aandacht van kleinzoon en zijn stoere vrienden. Hij was enorm in zijn schik met de zitzak die hij van de familie had gekregen. Zijn broer, de spring-in-het-veld, heeft de hoofdrol in de musical op school. Fijn zo’n mentale opsteker. Een mens heeft af en toe de veren nodig om verder te kunnen. Lieve berichten van het thuisfront. Foto’s, kattebelletjes, videootjes, ze worden dankbaar onthaald.

Een arme kip of haan van de buren heft om het uur ongeveer een lied van treurige tonen aan, een hele hoge, bijna in falset, en eentje een octaaf lager. Als je er op gaat letten wordt je er tureluurs van. Het klinkt klagelijk, ongemakkelijk ook. Daarnet ben ik gaan kijken wat het nou daadwerkelijk was. Het bleek echt de haan te zijn en hij roept om zijn kippetjes die de buuf in een ander hok heeft gezet. Het is wat hoor. Moet je juist in de lente de natuurlijke drang onbeantwoord laten. ‘Klaaglied om Agnes’ heet het van nu af aan.

De irissen bloeien. Wow, ze zijn toch altijd van een bijzondere schoonheid. De druif begint aardig uit te lopen en ook de vijg doet een duit in het zakje.

Tussen alle bedrijven door scheurde ik gisteren de laatste papieren van de keukenrol en ook de rol zelf moest er aan geloven. Klein snipperen, water erbij tot het pulp wordt. Handje helpen door te kneden en te knijpen, helaas is hier geen mixer of staafmixer, in de bak een nacht laten weken en dan gaan koetsen, dit is scheppen met je zeef en het omkieperen op een doek. Alles met moed, beleid en trouw, dus anders dan ik het de eerste keer in de haast deed. Nog niet helemaal goed gelukt, nu eerst maar op zoek naar de mixer. Bovendien las ik iets dat nog veel interessanter is en eigenlijk ook logisch. Alles wat een vezel heeft is geschikt om papier van te maken. Onkruid of gras bijvoorbeeld. Wel eerst koken met zilversoda en dan het hele proces zoals hierboven beschreven, nadat je de zilversoda eruit heb gespoeld, anders veroudert je papier te snel.

Paul van Ostaijen, Zot Polleken zoals hij door zijn klasgenoten wordt genoemd, is inmiddels met zijn ouders verhuisd naar het platteland, waar hij deelneemt aan een literaire en culturele club in een dorp verderop en daar neemt zijn leven weer een nieuwe wending. Het blijft boeiend.

Lief ging boven op de zolder kijken, waar nog een hoop keukengerei in het ketelhok scheen te liggen. Ooit van iemand geweest die hier in de buurt gewoond heeft en even een opslag zocht voor dit klein grut. Nooit meer opgehaald, zoals het zo vaak gaat met iets wat je uit het oog verliest. Het raakt vanzelf in de vergetelheid of de belangstelling is verlegd en dan is de herinnering eraan ook tanend. Wat ik er uitvis, een mooie sinaasappelpers, een bakblik en wel een soort mixer vermoed ik, krijgt een nadere inspectie op bruikbaarheid. Wie weet hoe een koe een haas vangt.