Ook in jezelf

Als het kon, dan zou ik het zonlicht vangen in een doosje en jullie kant opsturen, zodat de regen van schrik de kuierlatten zou nemen. In de ochtend op het terras zitten, lief door de brandnetels te zien kruipen om de vijg ervan te vrijwaren, een rouwkwikstaart te zien scharrelen onder de bloeiende rozemarijn, te snel weer weggekwikt zonder foto als bewijs, dikke vliegen hun pootjes te zien wassen op de rand van de bank tegenover me, dat betekent zon in de meest zonnige momenten die er zijn. De onthaasting van een vroege morgen.

Vanmorgen om acht uur al stond er een mijnheer voor het hek en riep tot drie maal toe ‘Jona pot’ eer lief zijn laarzen had kunnen aantrekken. Of hij de caravan, de kocsi, kon kopen, waar hij een speelplek voor zijn kleinkind van wilde maken. Het was een allervriendelijkste man en hij mocht even met eigen ogen aanschouwen dat de vermeende caravan nooit meer op eigen houtje mee te nemen zou zijn, anders dan met flinke verbouwingen aan bomen en tuin en takelwagens, met haar banden die zo plat als een dubbeltje zijn. Lachend begroette hij ons weer. ‘Vislat’-Tot Ziens’.

De vogels in de gaard zijn naarstig op zoek naar elkaar en naar een plek om nesten te bouwen. Ze dartelen, buitelen en scheren om elkaar heen en achter elkaar aan. De lucht is zwanger van de liefde, die er opbloeit om ons heen. Of is het lust. Zouden vogels wel een vertederd gevoel voor elkaar kunnen hebben of is het alleen maar de natuurlijke drang tot paren en voortgang. Een gevederd gevoel is er zeker.

Denken in mogelijkheden. Wat te doen als er een kamer boven is en iemand te slecht ter been om dat aan te kunnen. ‘Ik ga wel in een hotel’, zei de persoon in kwestie. ‘Welnee ben je mal’, was mijn gedachte. Lief vond het lastiger, kent de situatie om niemand op te schepen met extra werk of overlast, iets wat nou eenmaal in de aard van het beestje zit. Bescheidenheid met een hoofdletter. Maar wat als de gulle ontvanger daar totaal geen moeite mee heeft en als oplossing een van de drie kamers beneden voorstelt. Bovendien, als je de 75 bent gepasseerd dan mag je Bescheidenheid best laten varen en vertalen naar ‘Wat vinden de luitjes er zelf van’. Dit luitje vind het een fantastisch idee.

Ziezo, het lag in de week en werd steeds roziger van kleur. ‘Ooit is het een slaapkamer geweest’, mijmerde Lief, ‘Lang geleden’. Er trokken vast allerlei beelden voorbij, want de glimlach en de peinzende trekken om zijn mond werden steeds zachter, milder, nog ontvankelijker. In deze omgeving is alles goedhartig omdat hier op dit stukje Hof de wereld zo vredig en lief is.

Ik lees over iemand die eigenlijk de beleving van de religie weer zou willen ervaren, maar dan zonder de dwangmatige wetten van het geloof. Bijvoorbeeld dat je niet met blote armen een kerk in mag. Een vriend van haar organiseerde een bijeenkomst in de herfst, waarbij iedereen een voorwerp dat hen aan dat jaargetijde deed denken, mee zou nemen. Terwijl de mensen naar voren kwamen met hun herfstschatten vertelde de vriend ter plekke herfstige verhalen, geïnspireerd door de meegebrachte objecten. Soms waren ze tussendoor ook gewoon stil en luisterden naar de geluiden die van buiten klonken, wind, regen alles wat herfst beraamde. Het voelde voor haar als de beleving in de kerk, tijdens een mis, maar dan veel intenser, zo met haar vrienden om haar heen.

Religie zit in ons, om ons heen, is overal. Het troostrijke is het kleine dat je om je heen ontmoet maar ook in jezelf.