De beste stimulans

Lief schraapt de klinkers van het prieel schoon en het geluid ervan klinkt bijna vredig. Het gekras van het schrapertje over de stenen in een staccato beweging met daar doorheen het geluid van de zes, de doorgaande autoweg aan het eind van de straat en het gemoedelijke getjilp van de heggenmussen, een zonnetje erboven en de tuin voor me, een en al verstilling. Dat is het tempo waarin alles hier gaat. Kalmte zal U redden. De vriend die hier in Hongarije zijn woonstek heeft, zegt altijd als we bijna op de plaats van de bestemming zijn: ‘Niet te snel. Het tempo ligt hier niet zo hoog’. De essentie van het leven hier.

Vanmorgen heb ik maar eens een proefballonnetje opgegooid over een paar ideeën. Wat altijd werkt is iets nieuws een tijdje in de week leggen. Dan kan een ander er aan wennen en het zich eigen maken. De voortvarendheid waarmee je een en ander in werking wil laten treden moet er dan wel vanaf. Het komt. In eigen tijd, op eigen uur. Heb vertrouwen.

Gisteren belde broer van Lief. Ze komen in mei op bezoek. Hij kreeg zeker een uur lang een digitale rondleiding, huis en tuin, Datsja, bos en land werden aangedaan. Hij vond het prachtig. Een tipje van de sluier. Er klinkt luid gekras. Vorig jaar was dat de vraag die ons bezig hield. Welke vogel is dat, de app voor vogelgeluiden kon het niet thuisbrengen. Het bleek de gifgroene boomkikker te zijn. Nu is het wonderlijke diertje er weer en met meer dan je zou verwachten. Ze schetteren over het hele terrein in antwoord op elkaar, denken wij.

Het leven is gevuld met lezen en nog eens lezen. Tijdschriften van dochterlief, wat staan er mooie verhalen in, en zeker ook veel om bij stil te staan of over te kunnen mijmeren. Bijvoorbeeld: ‘Het besef dat mijn eigenwaarde losstaat van mijn prestaties, geeft misschien wel het meeste lucht’ of ‘staat ‘succes’ gelijk aan ‘goed’’,ook zo’n mooie doordenker. Misschien is het ook omdat de omlijsting bij het denken er zo prachtig inpast. Er is alle tijd om gedachten vleugels te geven. Het wordt niet gehinderd door de ruis van alledag.

Paul van Ostaijen vordert langzaam maar gestaag. Het komt door de dikte van de biografie, onhandig, niet te tillen, laat staan mee te sjouwen van ruimte naar ruimte. Maar zodra je met het verhaal bezig bent wordt je meegenomen naar de taalstrijd in België aan het begin van de vorige eeuw. De Vlaamse rebellen roeren zich en Pol, zoals hij genoemd wordt, is er een van.

In een van de tijdschriften stond een heerlijk gerecht. Gefrituurde aubergine, dito paprika, gefrituurde aardappelschijfjes en gefrituurde knoflook in een ketjapsaus met basmatirijst geserveerd. Iets om van te smullen. Een beetje vettig, wat het extra smeuïg maakte. Het komt uit een kookboek dat Chinese-ish heette en geschreven is door Rosheen Kaul en Joanna Hu. Gerechten geënt op de Oosterse keuken, maar net even anders. Het boek is een ode aan de samensmelting van verschillende culturen en identiteiten door middel van eten. Dat zou op andere vlakken eveneens moeten gebeuren.

Het was goed gelukt, ondanks het ontbreken van het maiszetmeel en de sesamzaadjes. Bovendien is het een uitdaging om er op voort te borduren. Een heerlijk hoogtepunt, dit uitleven in de keuken. Daar kwam dus een tekeningetje van voor het logboek.

Ziezo. Ik ga in de tuin verder waar ik gebleven was. Het elimineren van de wikke, sorry lieve plant, en het vrijwaren van de vaste planten. De vraag: ‘Waar is de verdwenen hortensia gebleven, blijft hangen boven het nog te doen lijstje. Een leuk mysterie is de beste stimulans.