Je eet er je vingers bij op

Leesclub met mijn lieve mensen afgelopen donderdag was een mooie afsluiting van de veel te volle agenda van deze maand. Maar leuk dat het was, al die drukte. Het boek De moeders van Mahipar van Forugh Karimi is allang en breed bij dochter en schone zoon aangeland, die hem dolgraag wilden lezen. Moeders bibliotheek, boeken lenen zolang als het duurt. Iedereen was het er over eens dat het goed in elkaar stak.

Op de vraag of het autobiografisch zou zijn, bleek dat niemand gekeken had of ze de vluchtelingenstatus had gekend en in een asielzoekerscentrum was geweest. Dat bleek zo te zijn geweest en zelfs had ze in het AZC een zoon gekregen. Voor deze roman heeft ze toch nog research gedaan in het AZC in Amsterdam. Wat opviel was de rol van de hulpverleenster, die met haar goede hart en voortvarendheid volledig voorbij ging aan de wensen van de moeder. Regelmatig vulde ze die zelf in naar Nederlandse maatstaven en denkwijzen. In die zin zou het een goed boek zijn voor iedere hulpverlener die vanuit degene die hulp nodig heeft, zou willen denken. Nog een ander boeiend aspect was de situatie in Afghanistan die letterlijk en figuurlijk heel dichtbij kwam. Lange armen die tot in Nederland kunnen reiken. Ik moest denken aan de grijze wolven in de jaren tachtig, die tot ver over hun en onze grenzen de boel in de gaten hielden.

Natuurlijk ging het gesprek al snel weer de diepte in en werden er allerlei voorbeelden aangehaald met vergelijkbare situaties, een kijk genomen in de wereldpolitiek , meningen en gevoelens gedeeld en vooral ook de zorgen, wat niet uit kan blijven. De actie van de jongen om gewapend zijn belager te bezoeken werd vergeleken met de boosheid van het moment. Kan je zo kwaad zijn dat je menslievendheid tot in je enkels zakt, is het mogelijk om met een min of meer goedaardig karakter toch tot het uiterste te gaan. Ook daar kwamen voorbeelden van over de tafel in situaties die je nooit van jezelf gedacht zou hebben. Boeiende materie. We hadden er met gemak nog een avond aan kunnen plakken, maar om half twaalf was het toch echt welletjes. De gezellige borrel met gelijke zielen is iedere keer weer een niet te versmaden cadeau.

Vrijdag werd er druk ingepakt en her-ingepakt, maar aan het eind van de middag kwam de oudste zoon met de jongste kleinzoon en mijn schone dochter om mee te eten en nog even een klein beetje de eerste verjaardag te memoreren. Gelukkig had ik de dag ervoor al een mooie knuffelballon met kaart gestuurd, die op zaterdag bezorgd zou worden en op zondag werd uitgepakt. Dikke knuffels in het echie, goed voor drie maanden en een goede raad van zoonlief (waar is de tijd gebleven dat ik dat bij hen deed) als afscheid.

Zaterdag waren we rond tienen er eindelijk klaar voor. Inpakken. Met recht de wagen vol geladen, dropjes niet vergeten? De reis ging voorspoedig en was heerlijk kort naar onze beleving. De eerste pleisterplaats in Greussenheim was een mooi, rond een court verborgen, appartement met alles voorhanden en een niet te versmaden pizzeria, die pas om vijf uur open zou zijn, maar dan had je ook wat, bleek later.

Eerst nog even in alle rust een rondgang over de plaatselijke begraafplaats met uitzicht op de velden en bergen aan de rand van het dorp en daarna weer heuveltje op. Een alleschattigst cadeauwinkeltje met een verleidelijke etalage, maar gesloten als een oester, zo op paasmiddag. Er stond een krullerig blauw bankje, daar rustten we even uit, want daarna volgde een hoge trap naar de pizzeria. Als je ergens heerlijk Siciliaans wil eten, ga dan langs bij NIno in Greussenheim en neem dan vooral schotels die à la di madre zijn bereid. Je eet er je vingers bij op.