En daar is hij bij gebaat

Drie Turkse tortels spelen diefje-met-verlos en vliegen van de ene nok van de daken aan de overkant naar de andere. Omdat het er drie zijn, vermoed ik dat er toch ook een bepaalde wedijver aan de gang is. Wie wint de gunst van de dame in dit gezelschap.

Gisteren zag ik op de televisie Filemon Wesselink en Lammert Kamphuis die een theorie hadden over de keuze van je sportheld. In het licht van een beroemde spreuk uit de oudheid van Euripides, een Griekse tragedie-dichter: ‘Zeg me wie uw vrienden zijn, dan vertel ik wie U bent’. De beide mannen vertaalden ‘vriend’ naar ‘sportheld’. Daar zou ik niet ver mee komen. De enige sporthelden die ik ken, zijn mijn beide zonen, die ik van jongsaf heb zien opgroeien in hun voetballend leven en altijd gevolgd heb, weder en ontij dienende, langs groene en minder groene grasmatten en kunstvelden. Het liefst alleen langs de lijn met het oog op het spel en op de jongens uiteraard.

Een onverkwikkelijk iets gisteren. De verwarming deed het niet. Al gooiden we de thermostaat op 21, dan nog werd het ding niet warm. Zoonlief ging bijvullen. Nul op rekest. Vanmorgen was er druk heen en weergeloop van zoonlief en lief. Er was wel warm water en toch een onklare verwarming. Rara, hoe kan dat. Als het zo blijft moet de woningbouw er aan te pas komen. Duimen dat ie alsnog de geest krijgt. Het is per slot van rekening bijna Pasen.

Met smart wacht ik op een teken van een lieve blogvriendin, die vorige week woensdag ook een staaroperatie heeft ondergaan. Ben zo benieuwd hoe zij het heeft ervaren. Ze zag er toch nog steeds tegenop, ondanks mijn lyrisch optimisme over dezelfde ingreep.

Gisteren was het een hectische dag met alle boodschappen die op de lijst stonden. De maaier was zo gekocht, de verf en de papierzeef ook. Toen we de accu’s van de grasmaaier van de tuin naar dochterlief gingen brengen, hadden we de mazzel, dat de thuiswerkers net even een kleine pauze aan het inlassen waren en voor op het bankje in de zon wilden gaan zitten. Zo hadden we nog een half uurtje van bezinnen en zoet samenzijn, voordat we zaterdag weer een tijd op pad gaan. Ze herkenden vooral naast het gemis van de familie ook het loskomen van alles, de vrijheid die dat opleverde en de ongedwongenheid die ze zelf ook ervaren hadden op hun Europa-reis van vorig jaar. Ze konden ons daardoor tevens plaatsen in de omgeving, omdat ze zelf tien dagen op bezoek waren geweest en ze begrepen beiden de liefde voor het huis en het stuk land. Na een paar stevige omhelzingen namen we afscheid. Vandaag komen de kastjes binnen die het internet zouden moeten verbeteren in onze hof, dus dan kunnen we maar aan-videobellen, beloofden we elkaar.

De oudste kleinzoon kreeg gisteren opnieuw een flinke domper te verduren. Hij was met voetballen door zijn knie gegaan en waar hij bang voor was, bleek bewaarheid. Een ruptuur van de voorste kruisband, net als bij de linkerknie vorig jaar. Ze gaan een tweede operatie plannen en dat is op zijn leeftijd echt uitzonderlijk. Hij is teleurgesteld maar ook een doorzetter die zich er niet snel onder laat krijgen. Dubbele pech of het een het gevolg van het ander, allebei is mogelijk.

Soms zou je willen dat je dit soort dingen zou kunnen overnemen. ‘Geef maar aan mij, een ongemakje meer of minder maakt niet uit’. Een bagatel, want een ongemakje is het zeker niet. Voor een jong iemand volop in ontwikkeling staat het danig in de weg, zo’n obstakel. Het kost hem sowieso opnieuw een jaar. Nu maar duimen dat er snel genoeg plaats is voor de operatie, des te eerder kan je beginnen met revalideren en hoop kweken. Dat brengt eventueel licht in de duisternis. En daar is hij bij gebaat.