Om te koesteren, die ervaring.

In het kader van het Maastricht weekend besloot ik zelf de vegetarische variant van het zoerfleisj te gaan maken. Met kastanjechampignon, en oesterzwam als basis, aangevuld met azijn, ontbijtkoek, laurier en kruidnagel. Het rook heerlijk. Lekker laten pruttelen, proeven, nog wat azijn erbij, pruttelen. En terwijl ik alvast de kruiden opruimde, viel mijn oog op het etiket van de azijn. Als een plumpudding storte mijn goede humeur even onder niveau. Het bleek schoonmaakazijn te zijn. Hoe kwam die naast mijn olie terecht. Ik las nog even na of het echt niet te eten zou zijn, maar ik wist natuurlijk allang dat ik het weg moest gooien. Met minder frisse bewoordingen spoelde ik mijn noeste arbeid door het afvalputje. Het zoerfleisj komt in de herkansing, maar niet op dat moment. Tijd voor een blikje bonen.

De zaterdagavond van ons Maastrichtse avontuur werd gevuld met een workshop tetra-etsen. De dochters kregen de smaak te pakken en er kwamen kleine juweeltjes van hun hand. Ik had maar twee goede pennetjes. Goed gereedschap is cruciaal voor dit werk en een stanleymesje had ook niet overbodig geweest. Om negen uur waren we uit-geëxperimenteerd en ook wel behoorlijk moe. Met een afzakkertje en nog een beetje napraten was het vervolgens goed toeven in bed en sliep ik dwars door de matrasbulten heen.

De volgende morgen was er om acht uur reveil. Om tien uur zouden we ons moeten melden bij de cursus glas in lood. Na een lekker ontbijtje en het ochtendritueel ging alles weer de koffer in. De auto stond praktisch voor de deur. Nog een keer alles goed nalopen. Dag lief huis, je hebt goed voor ons gezorgd. De deur dicht, de sleutel in het kluisje en op weg naar de Q-garage dichtbij het atelier van de Lood-man. Weer een stuk Maastricht waar we gisteren nauwelijks geweest waren. Er hing een zondagse rust over het Vrijthof. Op de markt werden er opnieuw druk kramen opgebouwd, riepen en lachten de verkopers van het brocante naar elkaar en schalden de stemmen hoog op tegen de gevels van de omringende huizen.

De kleine steeg was rap gevonden. Aan het eind was een soort pakhuis en daarnaast waren de appartementen, waarvan wij bij de bovenste moesten zijn. Slik. Drie lange trappen keken uitdagend op me neer. Zie me maar eens te bestijgen. Ik wuifde de dametjes naar boven en op mijn eigen ‘Zen’-tempo klom ik omhoog, voetje voor voetje, treetje voor treetje. Boven was er een hartelijke ontvangst van de joviale glaskunstenaar met Limburgse vlaai en thee. Mazzel.

Er stonden twee werkbanken klaar met op zes plekken voor ieder een bak met gereedschap. Het was enorm leuk om te doen. Er kwam veel bij kijken. Oefenen met glas snijden, glas breken, glas slijpen. Daarna ontwerp uitzoeken, mal overtrekken en uitknippen, nummeren en aan de slag met het uitzoeken van de kleuren en het maken van de compositie. Het lood was buigzaam en vergde nog wel wat techniek. Niet helemaal tot in de finesse beheersbaar, maar vooral fijn om met beide dochters te ploeteren. Tussendoor de schalkse opmerkingen van de begeleider en na een uur of drie kaasbroodjes met een glas Cava.

Het uiteindelijke resultaat mocht er zijn. Op het eind bij het solderen van het lood was ik na een kant zo moe en een tikkie benauwd, dat dochterlief in de bres sprong en het afmaakte, terwijl ik bij de open deur frisse lucht aan het hengelen was. Fotootjes op het dakterras met het eindresultaat, een vriendelijke handdruk en we waren alweer een ervaring rijker. Op de terugweg naar Truus vonden we geen vlaaienbakker. Helaas, pindakaas. Dag Maastreich, mooie stad, het was ons een waar genoegen.

Langs de snelweg vonden we een vlaggende aandachtstrekker van vlaaien bij de boerenwinkel. Even van de snelweg af, de op een na laatste vlaai scoren voor de oudste dochter, een kort ogenblik lente proeven in die landelijke omgeving vlak naast de snelweg en vervolgens opnieuw op pad. Warm afscheid van beide meiden en met de boodschappen naar huis, waar ik trots het resultaat van een ochtendje zwoegen kon laten bewonderen. Om te koesteren, die ervaring..