Als dit geen topweekend is

De slapeloze nacht werd gesmoord in een heerlijk ontbijt met een vers ei, zuurdesembrood en notenbrood en na de koffie en gemberthee konden we er weer tegen. Ziezo, iedereen nam een korte douche en om tien uur waren we klaar om Maastricht te gaan vereren met een bezoek. Op het prioriteitenlijstje stond het museum Bonnefanten bovenaan. Dat lag aan de andere kant van de Maas. De markante toren kon je vanaf waar we de auto hadden geparkeerd nog niet zien, maar omdat we pas om elf uur naar binnen mochten, gingen we op zoek naar een koffietentje en daardoor ontdekten we de achterkant van het immense gebouw, de toren met z’n groene warme café-restaurant, dat om half elf de deuren had geopend. De ober was duidelijk aan het opstarten. Het duurde even eer de thee en koffie voor ons neus stonden.

Om elf uur mochten we naar binnen. De grote hal met de immense trap en een intrigerend kunstwerk in een soort koepel ervoor, intrigeerde, maar eerst moesten we de museumkaarten laten scannen. Bij het zien van de lange trap gingen de dochters resoluut op zoek naar de lift. Een allervriendelijkste suppoost wees de redder in nood lachend aan. Gelukkig. Weer hetzelfde concept als in Naturalis. Bovenaan beginnen en dan afzakken.

De eerste tentoonstelling ‘BinnensteBuiten’ was een soort Wunderkammer, zo’n rariteitenkabinet waarin je rond kon dwalen. Er waren reuze stoelen, waarop je je weer kind kon wanen, er waren geheimzinnige potten en potjes gevuld met de meest wonderlijke poeders en stofjes, beenderen en heksenkruid. Overal viel te luisteren, heel vaak ook te doen. Fijne plek voor kinderen die het experiment niet schuwen. Door een sprookjeswereld waarin we werden omgeven door paars en roze zachte tinten in fluwelige, donzen vederachtige wolligheid vonden we een trap naar beneden en liepen recht de voorstelling van Isaac Julien in, die met zijn indringende videoverhalen op grote schermen ons meesleurde in de wereld van het cultureel activisme. Wat beelden teweeg kunnen brengen, hoe het de gemoederen beroert, hoe indringend het binnen kan komen als je tijd en ruimte door elkaar heen laat lopen. De beelden spreken van een schoonheid op zich en laten de grote verscheidenheid van de mens zien in al haar facetten.

De ogen moesten duidelijk wennen aan het vervreemdende effect van allerlei bewegende beelden om je heen. Er naast werden we beloond met het uit de doeken doen van het leven en de kunstuitingen van Shinkichi Tajiri, onder andere foto, film, installaties, sculpturen en gedichten en doeken van diverse bevriende kunstenaars om hem heen. Bijvoorbeeld Karel Appel en Schiele.

De familiefoto’s schreven ook hier geschiedenis en regen de tijd aaneen. Het was genieten en tegelijkertijd was het ook erg veel. Verzadigd trokken we de jassen weer aan en liepen de frisse buitenlucht in om een verdere plan-de-campagne te maken. Kringloop stond op de rol. We vonden twee wat tegenvallende adressen. Het ene was een loods vol oude meuk. Stiefbeen en Zoon hadden er verlekkerd rond gekeken, schat ik in en iets buiten Maastricht was het Ateljeeke waar wij in de jaren zeventig verlekkerd van waren geweest, maar waar alle tierelantijnen en snuisterijen de dochters nauwelijks boeiden.

Het volgende station werd het centrum van Maastricht waar we de juiste kringloop vonden, een kaarsje opstaken in de Sint Servaasbasiliek en op het Vrijthof de hele grote Brocante markt door liepen. Het was veel, teveel om nog op te nemen. Tijd voor een late brunch of een vroeg diner. In een onooglijk klein restaurant vonden we een tafeltje vrij, de meiden namen Zoerfleisj, de een vegetarisch, de ander met vlees en ik besloot te gaan voor een uiensoep met een schoteltje knoflookbrood.

Ziezo, we konden er weer even tegen. Zowel de geest als het vege lijf verzadigd. Als dit geen topweekend is.