Morgen zal alles beter gaan

De reis verliep, op een paar kleine files na, voorspoedig. De straat waar we moesten zijn had nauwelijks parkeerplek en aan het begin van de straat waren we een kleine plek voorbij gereden. Nog maar eens een rondje. Het inparkeren was nog een dingetje, maar met behulp van dochterlief: ‘Kom maar, kom maar, nog een klein stukje en ho’ lukte het wonderwel. Parkeermeter instellen op de app. Later op de avond beter gekeken. Het gold alleen van 8.00 uur tot 18.00 uur. Beter. Bovendien waren het vooroorlogse prijzen per uur bij wijze van spreken.

De twee schatjes sjouwden de bagage en de boodschappen naar binnen en dochterlief maakte haar heerlijke noedelsoepje warm en het bord op met bouillon, vers gesneden groenten en er was koriander in overvloed. Wat een zalig maal. Het mocht ook wel want inmiddels was het al acht uur in de avond.

Het huis is van een aangename leeftijd, met zwart geverfde houten vloeren, hoge ramen, ouderwetse deuren met een bovenlichtje erin, een lange gang waar al die deuren op uitkwamen en een granieten vloer. De keuken idem dito vloer. Een smaakvolle inrichting al miste ik te allen tijde het groenaccent. Maar ach. Een airB&B leent zich daar niet echt voor, al zijn yucca’s altijd bereid hun uiterste best te doen. Het is een echt stads huis met een plaats achter waar zo te zien wat stinzen en de helleborus orientalis de vrije hand krijgen, waar ze dankbaar gebruik van maken. Tegen de witgekalkte muren staan een aantal bessenstruiken, een ‘room with a view’, want ik slaap achter en de meiden voor.

We kregen na de maaltijd een discussie over het verslavende internetgebruik van vandaag de dag. Toch wil ik het altijd nuanceren, al onderschat ik de ernst niet. Het is geschiedenis eigen om elke vernieuwing met argusogen te bekijken en dat is goed. Dat moet ook. Of we uitgaan van de juiste invalshoek, valt nog te bezien. Het is niet makkelijk maar zouden we allemaal niet meer gefocused moeten zijn op het weerbaar maken van kinderen ten aanzien van kudde-gedrag. Omdat ‘ze’ allemaal fortnight spelen, is het zielig als ze dat niet mogen? Of is er een weg te vinden waarop kinderen leren intrinsiek gemotiveerd andere keuzes te maken? We raken er niet uit omdat ik niet goed duidelijk kan maken wat ik bedoel. Door de jaren heen hebben we met elke vernieuwing met hetzelfde bijltje gehakt en natuurlijk zijn er iedere keer weer verslavingsslachtoffers. In gradatie qua ernst neemt het toe. Per slot van rekening zijn we nu de hele dag(en nacht) met het oog van de wereld verbonden, komt het nieuws harder binnen, wordt er met filmpjes ingespeeld door verslavende elementen te gebruiken. Ik hoor voor het eerst van shortfilms die een vlucht nemen onder de kinderen.

Dat hoor ik en geloof ik zeker. Maar kunnen we ze niet op de een of andere manier weerbaarder maken, niet alleen ten opzichte van internet, maar ook ten opzichte van slaafs keuzes maken, vaak uit angst, verlies van vertrouwen of om er tegen te zijn of er juist bij te horen.

Terwijl de dametjes zich opmaken om te gaan slapen, moet ik er verder op door mijmeren. Als ik na het laatste wijntje de kribbe opzoek, houdt de wat bonkige matras me uit de slaap. Ach ja, een eerste nacht. Zo ken ik dat verschijnsel weer. Morgen zal alles beter gaan.