Rond vijven zakken we af

In de krant van gisteren stonden in het katern ‘Taal’ twee foto’s met een opschrift. Een ervan was een oude naaidoos die de schrijfster van haar moeder had geërfd. Aan de binnenkant van die doos stond in sierlijke gouden letters: ‘Mocht de buitenwereld U lokken/Blijf dan thuis en stop de sokken’. Natuurlijk dacht ik aan mijn moeders naaidoos. Zo’n heerlijk vertrouwd exemplaar uit de jaren vijftig met kaartjes Brat, stopnaalden, vingerhoedjes en naaldvoerders, het speldenkussen, maar ook met de houten paddestoel waarmee we de sokken van de zeven broers konden stoppen. ‘Een houten stopel’, schreef degene die de foto had ingestuurd. Dat woord kende ik niet. Ze had de foto ingestuurd in het kader van de duurzaamheid. Maar er zijn meer betekenissen aan de spreuk toe te voegen. Het is bijvoorbeeld denkbaar dat de buitenwereld nu helemaal niet lokt en dat men liever binnenzit met moeders naaidoos voor zich, veilig en vertrouwd.

Deze doos is keurig geordend, die van mijn moeder was toch altijd enigszins geleide chaos. Je kon er alles in vinden, maar je moest wel even grabbelen.

Naast de foto van de naaidoos stond een foto van een minibieb, waarin een vriendelijke boodschap:’Vlucht in een boek, wanneer je geen vlucht kunt boeken’. Daar komt dezelfde welhaast schalkse omarming van de duurzaamheid eveneens om de hoek kijken. En ook hier geldt: Vluchten in je boeken kan altijd. Daar vind je die andere werelden, waarin je weg kan dromen of waarin je je kan verplaatsen in de hoofdpersonen en opnieuw de mooiste, spannendste, ontroerendste avonturen kan beleven in je luie leesfauteuil. De woordspeling is heerlijk. Het moraal van de eerste en het advies van de tweede foto zijn poëtische verdichtsels op zich. Dergelijke taal smaakt naar meer.

Lief had de koffer al gepakt. Daar hoefde voor twee nachten niet veel in. Een nieuwe set van broek en t-shirt voor als hij nat zou regenen en dan alleen de toiletspullen en de communicatiemiddelen. Natuurlijk gaat de dikke Theo Thijssen mee. Genoeg leesvoer om de stille uren door te komen. Zo tegen het middaguur nemen we afscheid en dan ga ik op mijn gemakkie bekijken wat ik mee kan nemen. Ook niet veel vermoed ik. Al zullen we morgen het centrum opzoeken.

Vintage en tweedehandswinkels genoeg, eventueel het museum met een tentoonstelling van Shinkichi Tajiri: The Restless Wanderer. Zijn kleinkinderen hebben ter ere van de honderdste geboortedag van hun opa deze tentoonstelling samengesteld. Diens immigratie, de interneringskampen aan de westkust van Amerika enkel en alleen omdat hij een Japanner was, het ontsnappen aan concentratiekampen door in dienst te gaan en zwaar gewond te raken in Rome, zijn vertrek uit Amerika, zijn jaren in Parijs met de kunstenaars Zadkine en Léger, de ontmoeting tussen hem en zijn Nederlandse vrouw en uiteindelijk het stichten van een gezin in Limburg, al die belevenissen liggen ten grondslag aan zijn werk, uitingen van migratie en ballingschap.

Dit is het regenscenario, maar meestal is wat je uitstippelt ook goed om links te laten liggen en je te laten leiden door de vlucht van het moment. We gaan het zien en beleven. In ieder geval is er de belangrijkste aandacht voor de dochters en het samen ondernemen. Rond vijven zakken we af.