Nu al zin in

Vanmorgen naar het ziekenhuis voor de laatste controle bij de oogarts. Denkbeeldig stempeltje erop en goedgekeurd, schat ik zo in. Gisteren was het een mak-aan-dag. De dag ervoor was er al genoeg reuring geweest. Ik dwaalde door mijn kledingkast en kwam wat broeken tegen, die ik ooit paste met maatje pink. Nog even passen voor de zekerheid. De ritsen konden met grote moeite dicht maar dan voelde ik me wel een worstenbroodje. Resoluut in de zak laten verdwijnen. Sinds ik verslingerd ben aan mijn wijde broeken had ik mezelf beloofd nooit meer voor de goede orde dergelijke broeken te dragen. Die leeftijd van zelfleed ben ik te boven.

De zon schijnt uitbundig. Het is misschien vandaag wel een uitgelezen dag om op de tuin te zijn. Wat heerlijk dat deze dagen steeds vaker terugkeren. Voor aankomend weekend is er wat regen voorspeld. Dan kunnen we ons in het museum vermaken in Maastricht. Het is lang geleden dat ik die stad bezocht heb. Vroeger kwamen we er elk jaar een keer, omdat we vakantie hielden met vrienden in Hombourg net over de grens in België. Op het toilet hangt nog altijd een foto van de grote groep vrienden waar we die vrijheid mee vierden. Het is een foto vol weemoed. Vijf van hen zijn al overleden, stuk voor stuk te jong en te vroeg. Iedere keer als ik er naar kijk, trekt er spijt door mijn denken.

Een van de leuke plekken was de grote zaterdagse brocante-markt. Daar neusden we tussen de kramen op zoek naar mooie spulletjes. Ragout-aardewerk, witte broderie, tweedehandskleding en oude boeken. Blij als een kind als we een vondst hadden gedaan, die we zeker niet hadden willen missen. De buit namen we mee naar het vakantiehuis om uitgebreid bewonderd te laten worden door de vrienden. Op die manier wordt ‘markten’ extra feestelijk.

Zoonlief appt op de valreep vlak voor we het ziekenhuis inlopen. Op het bovenste dek met uitzicht op de stad en het park vertelt hij dat hij bij zijn broer op bezoek gaat in Amersfoort en of we soms mee willen. Ik vraag even bedenktijd en overleg met Lief. We wilden eigenlijk, op deze droge lentedag, naar de tuin, maar beide zonen zien en hun kinderen, dat was natuurlijk toch ook een buitenkansje. ‘We doen het’ appte ik terug.

Er waren meer mensen met oogproblemen, de wachtkamer zat afgeladen vol. De helft bleek echter gezelschapsmaatje. Redelijk snel aan de beurt dus. De optimetrist keurde beide ogen, gooide er nog een druppeltje in om de druk te meten en bleef schuiven met apparaten. Een voor de leesfactor, een voor het ver-affie en een voor de druk. De operatie was met vlag en wimpel geslaagd en het zicht was maar liefst 120 %, een arendsblik.

Opgetogen trokken we naar zoonlief en genoten van Cucu met zijn gelukzalige glimlach. Met zijn zoevende auto waren we binnen de kortste keren op weg naar de andere tweelingzoon, die in de tuin aan het bivakkeren was. Nog niet helemaal lenteklaar, maar wel heerlijk ongedwongen. De kleine lag op een kleed en kroop alweer achteruit, de middelste kwam lekker op schoot zitten bij mij en liet zich het zachte warme dankbaar aanleunen. Cucu had alle aandacht voor zijn nicht.

Zoonlief had wat zakken met overtollige kleding bij zich, waarbij alles grif aftrek vond. Lief hield er nog een paar spijkerjassen aan over. Toevallig las ik bij vriendinlief ook dat ze aan het ruimen is in haar huis. Dat is wat lente vraagt, zoals vroeger iedereen met de grote schoonmaak in de weer ging.

Wat een heerlijk uurtje samenzijn. Ook een onverwachte parel. We werden netjes bij de auto afgezet en ieder ging een eigen weg. Wij nog voor een klein boodschapje en zoonlief ging zijn dochter van school halen. Straks of morgen inpakken voor het weekend en de atelierbroek niet vergeten want op zondagmorgen gaan we een workshop doen. Nu al zin in.